ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Η επόμενη μέρα είναι πάντα η πιο δύσκολη. Δυο εικοσιτετράωρες πανελλαδικές πανεργατικές απεργίες μέσα σε δυο εβδομάδες είναι ήδη πολλές. Ο κόσμος νοιώθει μια “παγωμάρα” μέσα του. Ακούει τους τηλεσχολιαστές στα δελτία των οκτώ ότι έρχεται η καταστροφή του κόσμου και... τρελαίνεται. Ποιο 2012; Πιο νωρίς έρχεται η καταστροφή του κόσμου.

Η αλήθεια είναι ότι τίποτα από όσα ζούμε αυτές τις μέρες δεν έχουν κάτι το φυσιολογικό μέσα τους. Πάμε πίσω. Στο Μεσαίωνα ολοταχώς. Ο καθένας μπορεί να το αντιληφθεί αυτό.

Νοιώθει την επίθεση στις κατακτήσεις του, στο μισθό του. “Μετράει” αν θα πάρει το Πάσχα που έρχεται σε λίγο, κανονικά το δώρο του. Έχει να μπαλώσει τρύπες... Είναι και τα δάνεια και οι πιστωτικές κάρτες που τρέχουν... Κι αυτή η ανασφάλεια στη δουλειά...

Παντού ακούει ότι κάνουν απολύσεις. Ξέρει καλά πως μετά τους εργαζόμενους στο δημόσιο, είναι ο επόμενος στόχος. Έτσι κι αλλιώς στον ιδιωτικό τομέα, χρόνια τώρα, βιώνει αυτ6ή την ανασφάλεια. Τα' χει δει τα μπλοκάκια, τις συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου των 700 ευρώ, τα stage των 400, την ανεργία και την ουρά στο ταμείο για ένα επίδομα πείνας.

Το δίλημμα είναι αν θα πάρει ή όχι μέρος στην απεργία. Δεν είναι ότι δε συμφωνεί. Κάθε άλλο. Όμως το μεροκάματο είναι μεροκάματο. Και κάθε ευρώ “μετράει” στον οικογενειακό προϋπολογισμό.

Ωστόσο η καρδιά του είναι εκεί. Μαζί με τους άλλους. Πονά που υπάρχουν δυο ξεχωριστές συγκεντρώσεις, που το εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα βιώνει τα δικά του αδιέξοδα. Και, αφελής όπως είναι, αναρωτιέται: Αφού συμφωνούν σε όλα, γιατί γιατί ο καθένας αλλού; Ας είναι, ποιος θα απαντήσει υπεύθυνα;

Μια ζωή η διάσπαση ήταν στο αίμα μας. Ξεκίνησε από την καταταλαιπωρημένη Αριστερά που είναι χωρισμένη σε δεκάδες κομμάτια και φτάνει μέχρι τα συνδικάτα.

“Καλά” και “κακά”, “επαναστατικά” ή “συμβιβασμένα”, ποιος αλήθεια και γιατί να τα φοβηθεί; Εδώ ψαχνόμαστε εσωτερικά. Στην προηγούμενη απεργιακή συγκέντρωση, απεργοί χτύπησαν τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ Γιάννη Παναγόπουλο. Κι αν αυτό συμβαίνει, τότε πώς να ζητήσουμε ευθύνες από τους αστυνομικούς που ψέκασαν με χημικά στο πρόσωπο τον αγωνιστή της Δημοκρατίας Μανόλη Γλέζο;

Αυτοσυγκράτηση χρειάζεται και συγκέντρωση στο στόχο. Που δεν πρέπει να είναι άλλος από το να αλλάξουμε αυτή την πολιτική που λειτουργεί σε βάρος μας. Αλλαγή ρότας χρειάζεται. Τώρα. Αύριο θα είναι πολύ αργά.

Κι αλίμονο σ' όποιον δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του. Οι επόμενες μέρες που θα έρθουν θα' ναι σαφώς πιο δύσκολες.

Κι ότι δεν βλέπει σήμερα θα το διαπιστώσει με θλίψη και έκπληξη πολύ γρήγορα. Αυτό είναι περισσότερο από βέβαιο.

• Αυτό το κομμάτι θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα του Ρεθύμνου, "ΡΕΘΕΜΝΟΣ"