Η αγαπημένη μας Κωνσταντινιά, δίνει τη δική της αξιοπρεπή μάχη της, αναρρώνοντας…

Είναι 90 χρονών, αλλά η καρδιά της «πεταρίζει σαν μικρού παιδιού. Πρόκειται για την Κωνσταντινιά, τη φίλη μας που εδώ και μερικές εβδομάδες δοκιμάζεται, ύστερα από μια σοβαρή εγχείριση που χρειάστηκε να κάνει… Αλλά είναι όρθια και δυνατή. Και μείς που πήγαμε να τη δούμε που μένει και να την ενθαρρύνουμε, μάλλον ενθαρρυμένοι φύγαμε.


Αυτές τι μέρες, μετά την έξοδο της από το Ιατρικό Κέντρο Αθηνών του Παλαιού Φαλήρου, όπου έκανε την εγχείρηση της, μένει στο σπίτι της κόρης της, Εύη, στη Νέα Σμύρνη και εκεί πήγαμε κι εμείς την περασμένη Τετάρτη για να τη δούμε… Και ήταν μια χαρά, όπως τη βλέπτε στις φωτογραφίες που πήραμε. Με κέφι και διάθεση για ζωή…


Ήταν λίγο πριν το μεσημέρι και κρίναμε σκόπιμο να μην καθίσουμε πολύ, αν και η ίδια έδειχνε να απολαμβάνει την παρέα μας και δεν θα την πείραζε να καθόμαστε και περισσότερο από μια ώρα… Είχε να μας πει πολλά πράγματα, πώς ενθάρρυνε τους γιατρούς που τη χειρπύργησαν και πώς έδινε καθημερινά μαρτυρία.


Την παρατηρούσα καθώς μίλαγε ή άκουγε. Ήταν πολύ προσεκτική με όσα διαμείβονταν. Και διέκρινα πως ήταν σε θέση να παρακολουθήσει και να συμμετέχει εκφράζοντας την άποψη της, όπου και όταν αυτό ήταν αναγκαίο. Τι όμορφο και τι εποικοδομητικό που είναι να έχουμε τέτοιους πιστούς, πνευματικούς αδελφούς, όπως η Κωνσταντινιά…


Αλλά και η κόρη της, η Εύη με τον σύζυγο της Νίκο που ζήτησε να μην φωτογραφηθεί μαζί μας κι εμείς σεβαστήκαμε τη άποψη του, ήταν πολύ φιλόξενοι και χαμογελαστοί… Είδαμε με πόση αγάπη πρόσφερε τα πάντα στη μητέρα της, από τα φάρμακα της στην ώρα τους, μ΄λεχρι το να φροντίσει στο ανθοδοχείο, τα λουλούδια που τους πήγαμε.


Για μας ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Και όπως είπα ήδη, πάρα πολύ εποικοδομητική… Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα, από το να είσαι κοντά στους ηλικιωμένους της εκκλησίας σου, Ιδιαίτερα όταν περνάνε δύσκολες ώρες. Φεύγεις πιο δυνατός, απ’ ότι, όταν πήγες και διαπιστώνεις από κοντά την αξιοπρέπεια με την οποία δίνει την προσωπική της μάχη.


Γεννημένη και μεγαλωμένη σε κάποιο ορεινό χωριό της Πίνδου, εξοπλίστηκε από νωρίς με πολύ υπομονή και δύναμη. Γνώρισε την αλήθεια και εδραιώθηκε σ’ αυτήν με αληθινή πίστη, μέσα από την καρδιά της. Στην Αθήνα, όταν ήρθε με τον σύζυγο της, τα πράγματα δεν ήταν πάντα ρόδινα. Αλλά δεν λιποψύχησε ποτέ, δεν έσκυψε το κεφάλι. Αγωνίστρια, πάντα!