Είναι ωραίο να έχεις φίλους, φίλους καλούς που να τους εμπιστεύεσαι και να μπορείς να μοιραστείς μοιραστείς πράγματα μαζί τους. Έτσι είναι για μας, η Νίτσα. Κι ελπίζω να είμαστε κι εμείς το ίδιο για εκείνην. Την περασμένη εβδομάδα είχε ανέβει στην Αθήνα. Επικοινώνησε μαζί μας και ζήτησε να συναντηθούμε.


Ανταποκριθήκαμε άμεσα στο κάλεσμα της. Και πήγαμε στο Ίλιον που έμενε με την κόρη της και τα εγγόνια της, απ’ όπου και την πήραμε και ανεβήκαμε στο καφέ «Apolis», ένα υπέροχο μέρος, όπου μπορείς να έχεις «πιάτο» την Αθήνα στα πόδια δια σου. Οι φωτογραφίες το δείχνουν πολύ παραστατικά. Κι ευτυχώς που προλάβαμε, διότι λίγο αργότερα έπιασε μια βροχή, μια καταιγίδα…


Για μας είναι ωραίο να κρατά όλη αυτή την ομορφιά της στιγμής. Με ξεκάθαρους ορίζοντες και χωρίς αφορμές. Όπως χθες που με «τρέλαναν» με καλές προθέσεις οι φίλοι, επειδή η ειδική εφαρμογή του Facebook τους έλεγε ότι είχα τα γενέθλια μου. Τι κι αν τους έλεγα ότι δεν γιορτάζω, αυτοί το χαβά τους. Ήθελαν να πουν τις ευχές τους.


Αυτοί είναι που πραγματικά με ξενίζουν και ας γίνονται όλα με καλή διάθεση. Άνθρωποι που έχεις να τους δεις ή τους ακούσεις χρόνια, θεωρούν υποχρέωση τους να σου στείλουν με κάποιο τρόπο τις ευχές τους. Κανένας σεβασμός στα «πιστεύω» των άλλων. Αυτοί θέλουν να κάνουν μόνο το δικό τους. Ευτυχώς που υπάρχουν οι πραγματικοί φίλοι…


Με την Νίτσα αναπτύξαμε μια όμορφη σχέση όταν ανταποκριθήκαμε σε μια δικιά της πρόσκληση να πάμε να μας φιλοξενήσει σπίτι της στην Αλμυρή Κορινθίας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Έχει στερεές βάσεις, αδελφικές, αυτή η φιλία. Και αν προσέξουμε και τη φροντίσουμε να την κρατάμε ζωντανή, μπορεί να κρατήσει για πάντα. Πράγμα που ευχόμαστε.