Στο λόφο του Ίππιου Κολωνού μου άρεσε πάντα να κατεβαίνω όπως οι συνθήκες μου το επέτρεπαν. Κι ένα από τα μέρη που μου άρεσαν να περνάω την ώρα μου μόνος ή με παρέα ήταν το καφέ του Καπράλου... Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα που έκανα στις 29 Ιουνίου 2013...


Αλλά εδώ και μερικούς μήνες, το καφέ είναι κλειστό. Αυτό συνέβη πριν ακόμα από την εποχή του κορονοϊού... Και στην είσοδο έχει αυτή την πινακίδα. Τι εργασίες γίνονται, πού; Μοιάζει περισσότερο με εγκαταλειμμένο. Δείτε ΕΔΩ ένα ακόμα δημοσίευμα που κάναμε το 2015. Ήταν και ο παππούς Διονύσης, μαζί μας.


Συχνά το καφέ του Καπράλου ήταν για μένα τόπος έμπνευσης για το γράψιμο μου... Δείτε ΕΔΩ τι σκάρωσα εκεί την άνοιξη του 2014... Στο μεταξύ στεναχωριέμαι να το βλέπω κλειστό. Με το Βασίλη τον ιδιοκτήτη του είχαμε μια καλή σχέση. Αλλά δεν έχω το τηλέφωνο του για να ρωτήσω τι γίνεται.


Θα μείνω λοιπόν με την απορία και θα ελπίζω να μη συνέβη κάτι κακό στον άνθρωπο και αναγκάστηκε να το κλείσει... Το μαγαζί αυτό έχει μια ιστορία. Το νοίκιασε ο παππούς του από το Δήμο Αθηναίων και το συνέχισε ο πατέρας του και ο ίδιος... Κάτι δείχνει ψηλά από το φράκτη πως ότι έγινε, έγινε βιαστικά και απότομα


Σε κάποια σημεία του φράκτη αναγκάστηκα να σηκώσω ψηλά το τηλέφωνο και να φωτογραφίσω τον εσωτερικό χώρο. Σε πιάνει απελπισία όλη αυτή η εγκατάλειψη. Και αυτό γίνεται ακόμα χειρότερο όταν δεν υπάρχει μια επαρκής δικαιολογία για το "γιατί"... Αυτό πονάει πιο πολύ.


Έκανα ένα κύκλο γύρω από το καφέ. Και ανακάλυψα μια μικρή πόρτα από την πίσω του πλευρά, κλειδωμένη. Μπόρεσα όμως να φωτογραφίσω αυτή την εγκατάλειψη. Λυπήθηκα. Είναι κρίμα να χάνεται έτσι ένα καφέ, σε μια συνοικία της Αθήνας που το χρειάζεται όσο τίποτε άλλο... Μακάρι να μην έχουν έτσι τα πράγματα.