Το καφέ του Καπράλου, όμορφο και περιποιημένο, μέσα στο πράσινο στο λόφο του Ίππιου Κολωνού. Από μόνο του, είναι μια ιστορία...

Η είσοδος του καφέ. Χρειάζεται να μπεις μέσα στο πάρκο του λόφου για να το δεις... Ή να το ξέρεις και να πας επί τούτου...

Αφίσα πάνω στα δέντρα του λόφου, δίπλα από το θεατράκι διαφημίζει τις κεδηλώσεις με ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, σήμερα και αύριο...

Ο λόφος του Ιππίου Κολωνού είναι υπέροχος τώρα το καλοκαίρι. Μέσα στη ζέστη του μεσημεριού είναι υπέροχο να βρεις έναν ίσκιο να καθίσεις. Το έκανα το μεσημέρι και το χάρηκα.

Ο ίσκιος κάτω από την τέντα ή τα δέντρα είναι όμορφος. Και το ελαφρό αεράκι που φυσάει κάνει υποφερτή την ατμόσφαιρα. Παρήγγειλα ένα καμπάρι με πάγο, χρησιμοποίησα το κινητό μου τηλέφωνο να περιηγηθώ στο internet με το WiFi του καφέ το σερβίρισμα γίνεται σε ικανοποιητικό επίπεδο...

Γράφω κιόλας... Οι παρέες δίπλα μου, αρκετές γι' αυτό τη μεσημεριανή αέρα παίρνουν τον καφέ, το παγωτό τους ή το ποτό τους ή το ποτό τους και συζητούν μεγαλόφωνα. Δεν μ' ενοχλούν καθόλου. Μια μουσική από τα ηχεία που έχουν τοποθετηθεί περιμετρικά του καφέ καλύπτει όλο αυτό το κουβεντολόι...

Μεσημέρι Σαββάτου, ηλιόλουστο, ζεστό, καλοκαιρινό. Δυο μικρά παιδιά τρέχουν μέσα στον ήλιο και παίζουν, φωνάζοντας. Φοράνε καπέλα, αλλά δεν ξέρω αν είναι επαρκώς προστατευμένα...

Πιο μακριά ένα ζευγάρι νέων πίνει φραπέ και παίζει τάβλι. Ο χρόνος κυλάει χαλαρά. Κανένας δε βιάζεται... Τα καφέ έχουν ένα ρόλο στην καρδιά μας, αρκεί να συνοδεύονται από μια παρέα που έχει κάτι να πει και να μοιραστεί.

Δίπλα στο θεατράκι ντάλα μεσημέρι κάνουν πρόβα... Είναι από το χορευτικό σύλλογο “Όρφέας” της γειτονιάς μας που σήμερα και αύριο τα απογεύματα θα παρουσιάσει ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς με πρωταγωνιστές τα παιδιά που στελεχώνουν τα τμήματά του... Πρόκληση για σήμερα και αύριο. Η είσοδος είναι ελεύθερη στο 24ο Πολιτιστικό Διήμερο, όπως χαρακτηριστικά γράφουν στην αφίσα τους...

Ξαναγυρνώ στο καφέ του Καπράλου... Παραδοσιακό, με γήινα χρώματα στα τραπεζάκια και τα καθίσματα... Μ' αρέσει εδώ. Κάποτε ερχόμουν πιο συχνά, τώρα ψάχνω την ευκαιρία που να μ' εξυπηρετεί και να μου δίνει τη δυνατότητα να ξεκουραστώ... Ναι, εδώ ακόμα και μόνος τα καταφέρνω μια χαρά...

Γουλιά – γουλιά το καμπάρι με πάγο που πίνω με χαλαρώνει, έρχεται μεσημέρι, μάλλον θα πάω κάποια στιγμή σπίτι να ξαπλώσω λίγο. Και το απόγευμα ξανά στο κομπιούτερ να κάνω αυτή την ανάρτηση, τη δεύτερη για σήμερα...

Ο δρόμος για τον έξοδο από το λόφο Κολωνού είναι πολύ όμορφος, ανάμεσα στα δέντρα, το πράσινο, τη δροσιά...