Με ανθισμένα λουλούδια από τον μικρό κήπο μου στο χωριό, θέλουμε να καλωσορίσουμε τα παιδιά της Σούλας που, αύριο τέτοια ώρα, θα είναι κοντά μας, σύμφωνα με το πρόγραμμά τους. Είναι η τριανταφυλλιά που φύτεψε η μητέρα μου και πίσω της η βουκαμβίλια που φυτέψαμε εμείς.


Όντως ο καιρός φεύγει γρήγορα όταν αφήνεις τη σκέψη σου να ταξιδεύει και δεν επικεντρώνεις στο γεγονός που περιμένεις πώς και πώς. Κι εμείς κάναμε πολλά. Στη βεράντα του σπιτιού στην Αθήνα, στον κήπο κάτω, στην είσοδο. Κι ακόμα, ολοκλήρωσα τη φορολογική μου δήλωση για το 2018.


Γι' αυτή την τριανταφυλλιά σας έχω πει πως άντεξε πολλά όταν έφτιαχνα το σπίτι στο χωριό. Επέζησε ανάμεσα σε ασβέστες και τσιμέντα, ένα περιβάλλον αφιλόξενο. Και μόλις την περιποιήθηκε η Σούλα και της έβαλε λίγο λίπασμα, αμέσως πήρε τ' απάνω της. Σήμερα έχει αυτή την ομορφιά!


Για την βουκαμβίλια, θυμάστε πως την έκαψε ο χιονιά του 2017. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Κι ΕΔΩ δείτε πως ήταν κάποτε, όταν τις πήραμε και τις φυτέψαμε με χαρά... Τόση χαρά που, όπως μοιράζομαι όλα τα πράγματα θεώρησα καλό να κάνω ένα δημοσίευμα και να τονίσω αυτή την όμορφη πλευρά της ζωής. Το είχα τόσο ανάγκη.


Κάθε φορά που βλέπω πως είναι τώρα, θυμάμαι πώς ξεκίνησε αυτό το πράγμα... Δείτε πως ήταν το σπίτι όταν τις φυτέψαμε, ΕΔΩ. Όπως θα δείτε στο δημοσίευμα, τους δώσαμε και ονόματα. Μπορεί για τους άλλους να μη λένε τίποτα, αλλά για μας που ξέραμε, έλεγαν και λένε, πολλά...


Η νοσταλγία θα υπάρχει πάντα για το χωριό... Ίσως γιατί εκεί έζησα τα πιο όμορφα παιδικά μου χρόνια και οι μνήμες που έχω είναι οι καλύτερες... Έτσι συχνά στο παρελθόν από τούτο το Site, έγραφα για το σπίτι. Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα, πριν ένα χρόνο τέτοια εποχή... Κι ΕΔΩ άλλο ένα...