Είναι κι αυτές οι φωτογραφίες στο συρτάρι μου που αφορούν τις ανθισμένες βουκαμβίλιες του σπιτιού στο χωριό που τριβελίζουν όμορφα το μυαλό μου, καθώς άργησαν λίγο φέτος να ανθίσουν αλλά δες τε, τι όμορφες είναι! Ποιος να το περίμενε!


Τα λουλούδια χρειάζονται αγάπη και φροντίδα και πότισμα... Και όλα αυτά τα έκανε η Στασούλα μας με πολύ αγάπη... Εμείς κρατάμε στο μυαλό μας τότε που τις φυτέψαμε. Δείτε ΕΔΩ. Αλλά και τότε που τις έκαψε ο χιονιάς. Δείτε επίσης ΕΔΩ. Τα πάντα, αναδημιουργούνται...


Έχει φτάσει ένα κλαδί της στο παράθυρο του μπάνιου... Απλώνεται μεγαλώνει και καθώς ανθίζει γίνεται κάθε μέρα και πιο όμορφη... Πόσο μας αρέσει να την παρακολουθούμε στα βήματα ανάπτυξης της... Κάθε μέρα φέρνει και κάτι όμορφο. Ευχαριστούμε, Ιεχωβά!


Ένα τεράστιο ανθισμένο μπουκέτο είναι είναι... Χαίρομαι να τη βλέπω, να την παρατηρώ, να την προσέχω... Έγινε αυτό ακριβώς που θέλαμε. Μόνο που δεν είμαστε εκεί να την απολαύσουμε από κοντά. Αλλά δεν έχουμε παράπονο. Ξέρουμε σε τι κόσμο ζούμε και πόσο άδικος και σκληρός είναι.


Μαζί με την τριανταφυλλιά, αριστερά, που γέρνει από τα ρόδα της είναι μια υπέροχη ομορφιά... Ζωντανεύει το σπίτι τόσο που νομίζεις πως κατοικείται κιόλας. Κι έτσι είναι. Η καρδιά μας δεν είναι και πολύ μακριά του... Πάντα θα βρίσκει ένα απάγκιο, εκεί.