Μια ματιά στο σπίτι μας στο χωριό. Μακάρι να μπορούσαμε να πάμε και φέτος για λίγο, έστω...
Τωρινές φωτογραφίες από το χωριό... Η βουκαμβίλια μεγάλωσε και άπλωσε τα κλαριά της, ατημέλητα... Μακάρι να έρχονταν έτσι τα πράγματα και να μπορούσαμε μετά την Συνέλευση Περιοχής μας, στις 20 Οκτωβρίου, να πηγαίναμε για λίγο... Χρειάζεται φροντίδα και αυτή, αλλά και ολόκληρο το σπίτι...
Υπάρχει μια πρώτη σκέψη να κατέβουμε με τους φίλους μας προς το τέλος του μήνα... Και σαν σκέψη μας αρέσει. Αλλά ξέρουμε καλά πως από το να το σκεφτούμε κάτι, μέχρι να το κάνουμε πράξη έχει δρόμο. Έναν δρόμο που δεν εξαρτάται, αποκλειστικά ,από μας και τις δυνάμεις μας. Αλλά θα το παλέψουμε.
Ας είναι καλά η Στασούλα που τα φροντίζει. Ιδιαίτερα τα φυτά, τα ποτίζει, τα σκαλίζει και τα διατηρεί μια καλή κατάσταση. Το ίδιο και το σπίτι. Το ανοίγει, το αερίζει και το κρατάει ζωντανό με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι μοιάζει σχεδόν σαν... κατοικήσιμο... Ωστόσο, όλο και κάποιες δουλειές χρειάζονται...
Αυτές οι κλάρες της βουκαμβίλιας πρέπει, ας πούμε, να δεθούν πάνω στη στέγη και να οδηγηθούν, έτσι ώστε όλη αυτή η ομορφιά να μην έιναι έτσι ατάκτως ειρημένη... Τεχνικά, υπάρχει αυτή δυνατότητα. Το είχαμε κάνει πριν την κάψει ο πάγος, ήρθε ως φαίνεται, ο καιρός να τα ξανακάνουμε, με μεγαλύτερη φροντίδα.
Τελικά όλα ξαναγίνονται... Το μόνο που χρειάζεται, είναι υπομονή, σε σχέση με το χρόνο. Η βιασύνη σκοτώνει. Ας το έχουν υπόψη τους όλοι προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο για τον τόπο τους. Αν κι εδώ που τα λέμε, δεν είναι και πολύ ακριβά φυλαγμένο αυτό το "μυστικό".
Εικόνες από το χωριό, από την αυλή του πατρικού μου... Έτσι γιατί να συντηρηθεί η νοσταλγία, που τόσο την έχουμε ανάγκη... Κοιτάζοντας πίσω είδα ότι ξαναείχαμε πάει πέρσι, τέτοια εποχή στο χωριό... Και δείτε ΕΔΩ που καταφέραμε και ανάψαμε το τζάκι μας, τότε... Και αυτό λειτούργησε μια χαρά...