Αυτό το ποίημα δόθηκε στον Θοδωρή, τον πρεσβύτερο στην εκκλησία Αθήνα Αττική πριν φύγει για το Χαϊδάρι Βορεία, τον περασμένο Νοέμβρη, όταν η εκκλησία μας οργάνωσε μια βραδιά για τους νέους… Σας θυμίζω ΕΔΩ του δημοσίευμα που είχαμε κάνει τότε στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Εκείνη την ημέρα δόθηκε σε μένα το προνόμιο να το διαβάσω φωναχτά για να το ακούσουν όλοι οι παραβρισκόμενοι που δεν ήταν και λίγοι… Και αφού συνέβη αυτό, το έδωσα, όπως είχα την οδηγία από την αδελφή που το έγραψε. Αλλά ο κόσμος είναι μικρός. Και ιδού που βρέθηκε ξανά από τη συγγραφέα στα χέρια μου με την εντολή να το δημοσιεύσω. Ε, αυτό ακριβώς κάνω. Κάθε λέξη, αξίζει στον Θοδωρή…

Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Ιούνιο του 2015, είχαμε μια άλλη βραδιά αποχαιρετισμού στην ίδια εκκλησία. Αυτές τις επικοινωνίες τις κάνουμε συχνά… Για κάποιο λόγο από τους δεκάδες μπορεί να προκύψουν, δεν ήμουν εκεί εκείνο το βράδυ… Δεν έλαβα πρόσκληση. Στην εκδήλωση ως εκκλησία δώσαμε ένα πολύ όμορφο αναμνηστικό δώρο. Κι εκείνη γεμάτη ευγνωμοσύνη, χαρά και συγκίνηση για όσα έζησε με την οικογένεια της μαζί μας, έγραψε αυτό το ποίημα, αφιερωμένο σε όλους. Την ευχαριστώ διπλά. Και γιατί στο γραπτό της αποτυπώνει μια μεγάλη αλήθεια και γιατί μου το εμπιστεύτηκε…