Η σταθερότητα με την οποία συνεχίζεται, κάθε χρόνο, η συλλογή των σταφυλιών που είναι για το κρασί του σπιτιού, είναι κάτι το πολύ όμορφο και εκπληκτικό. Μπορεί να μην είναι το ποικιλιακό σταφύλι που θα δώσει την ιδιαίτερη γεύση, βγάζει όμως το ίδιο και καλύτερο κάθε φορά κρασί.


Η Στασούλα έχει πάει να μαζέψει στις κλούβες τα κρασοστάφυλα και ο Αγησίλαος να τα φορτώσει στην καρότσα του τρακτέρ του, για να τα πάει στο πατητήρι... Θα μαζέψουν και μερικά ακόμα που έχουν, και μετά θα μπουν στη διαδικασία του μούστου, του κρασιού, της ρακής. Τι ευλογίες για το σπίτι τους!


Αυτό είναι το αμπέλι από το οποίο, πήραν τον καρπό. Την κατάλληλη ώρα. Όταν αυτό έχει ζαχαριάσει και μπορεί να ανεβάσει τα γράδα. Θυμάμαι που ο πατέρας μου χρειαζόταν να προσθέσει και νερό για να χαμηλώσουν λίγο οι βαθμοί του και το κρασί να... πίνεται. Και ο Αγησίλαος, βγάζει καλό κρασί.


Κάπως έτσι ήταν τα σταφύλια πάνω στο αμπέλι ή τις κουρμούλες, όπως τις λένε στην Κρήτη, πριν τα κόψει η Στασούλα. Τα φροντίζουν και τα καλλιεργούν με το σωστό τρόπο. Γι' αυτό και εκείνα δίνουν στην ώρα τους την παραγωγή που είναι απαραίτητη για το κρασί τους.


Μετά, όλα είναι θέμα χρόνου... Θέλει χρόνο ο μούστο ςνα γίνει κρασί, το ίδιο και τα στράφυλα για να είναι έτοιμα να πάνε να γίνουν ρακή. Εδώ οι άνθρωποι δεν πετούν απολύτως τίποτα. Δείτε ΕΔΩ πριν δυο χρόνια όταν ήμασταν κι εμείς στο χωριό που ο Αγησίλαος έβγαλε στο καζάνι τη ρακή του.