Πριν ένα μήνα περίπου είχαμε γράψει ΕΔΩ, στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ ότι ο Αγησίλαος με τη Στασούλα ετοίμαζαν τις ντοματιές που θα φάνε φέτος το καλοκαίρι τον καρπό τους. Και λέγαμε τότε ότι, λόγω καιρού αυτές ήταν αρκετά όψιμες... Αλλά όταν φυτεύεις, έναν κήπο δεν τον αφήνεις στην τύχη του.


Από καιρό σε καιρό συνεχίζεις να τον φροντίζεις, να τον περιποιείσαι... Μόνο έτσι μπορείς να περιμένεις ότι θα φας καρπό. Διαφορετικά, δεν υπάρχει περίπτωση... Τα αγριολούλουδα και οι λεμονοπορτοκαλιές είναι στο πλάι του κήπου, στην περιοχή του Γρέγο, εκεί που κάποτε ήταν λόφος.


Τώρα ο λόφος αυτός καλλιεργείται επειδή υπάρχει νερό. Το νερό είναι σωτηρία. Κι έτσι όπως στο χωριό υπάρχει ακόμα σε αφθονία, μιας και ο υδροφόρος ορίζοντας συνεχίζει να δίνει το κάτι παραπάνω, παντού μπορείς να φτιάξεις έναν κήπο... Εδώ τον έχουν κάθε χρόνο.


Είναι κοντά σε χωράφια με ελιές. Και η Στασούλα με τον Αγησίλαο., έχουν και τις κότες με τα κουνέλια τους εκεί. Επίσης φροντίζουν να υπάρχει πάντα εκεί ένα σκυλί, ώστε να τα προστατεύει με την παρουσία του. Και βεβαίως τα λίγα πρόβατα τους, στην προσωπική φροντίδα του Αγησίλαου


Ο κήπος τους όμως είναι το κάτι άλλο. Εδώ τον βλέπεται όταν τα φετινά φυτά είναι ακόμα πολύ μικρά. Ελπίζω κάποια στιγμή στην καρδιά του καλοκαιριού να τον δείτε πόσο καταπράσινος θα γίνει. Τον Ιούλιο που κατάφερνα και πήγαινε κάποτε, τα πράγματα που έβγαζε ήταν ότι καλύτερο για το σπίτι.


Αλλά και μια βόλτα μόνο μέχρι του Γρέγου, στο έμπα του Θραψανού είναι μια ξεχωριστή ομορφιά. Ιδιαίτερα αν αυτή είναι απογευματάκι, τότε που έχει πέσει ο ήλιος και όλα είναι πιο όμορφα ένα γύρω... Μπορεί κάποια στιγμή να τα ξανακαταφέρουμε να πάμε. Ποτέ δεν ξέρεις.