Το να καλωπίζεις τον εαυτό σου ενώ κινείσαι ως κοινωνικό ον είναι αυτονόητο. Με την επιστροφή μου τον αν κουρευτώ ήταν εκ των ουκ άνευ... Έτρεχα με τη ζέστη στους δρόμους και κόλλαγα στον ιδρώτα και μέσα σ' όλα μου φταίγανε και τα μαλλιά! Ποια μαλλιά; Αυτά τα λίγα που έχω...

Ε, λοιπόν στις διακοπές, όλα αυτά, ούτε που σε νοιάζουν, ούτε σε ενδιαφέρουν. Εδώ όμως είναι αλλιώς... Κινούμε σε γραφεία με κόσμο, οφείλω να προσαρμοστώ αναλόγως...

Και κούρεμα και ξύρισμα λοιπόν, λίγο πριν φύγω για Σαββατοκύριακο στο χωριό. Στο κομμωτήριο της Όλγας, ο Γιώργος, έχει όρεξη για πολιτικοκοινωνική ανάλυση. Και ζητάει τη γνώμη μου και την άποψή μου την ώρα που έχει διαμορφωμένη άποψη και μου την καταθέτει.

Η Όλγα πάλι θέλει να μάθει για τον... Σωκράτη Γκιόλια. Δεν μπορεί, λέει, όλα τα ξέροπυμε εμείς οι δημοσιογράφοι κι αυτό θα το ξέρουμε. Ποιοι τον «έφαγαν» και γιατί; Την ίδια απορροία έχουν και στο συνεργείο από το οποίο πέρασα για να μου ρίξουν στο κλιματιστικό του αυτοκινήτου ένα μυκητιοκτόνο.«Πρέπει τώρα να προσέχετε, εσείς οι δημοσιογράφοι...». Μ' αρέσει αυτή η ισοπέδωση. Όλοι είμαστε ίδιοι. Κάτα σαν το χακί στο στρατό! ¨Ολοι οι στρατιώτες καλόι ή κακοί ανάλογα με την προσωπική εμπιρεία.

Ευτυχώς η Σίλβια έχει κέφια. Τπο διασκεδάζει καθώς με κουρεύει. «Τα μαλλιά σου πετάνε κ. Νίκο» μου λέει και γελάει. Με δουλεύει το τσογλανάκι...

Ας είναι. Περνά ευχάριστα η ώρα. Ύστερα στο τυπογραφείο για τον «Ηλεκτρικό», να τον πάρω για τον Μανώλη που θέλει να τον δουλέψει το Σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα κάνουμε τις τελικές διορθώσεις να φύγει για το πιεστήριο. Θα περάσω από την Καλλιθέα να του τη δώσω.

Αμέσως μετά Πειραιά. Στην εφημερίδα για την βάρδια στην «Κ». Στις 7 θα τελειώσω και μια ώρα αργότερα θα φύγουμε για το Ελληνικό Γορτυνίας...