Δυο μαρμαρόπλακες υπενθυμίζουν το “πέρασμα” των γονιών μου από τούτη τη γη. Τα ονόματά τους χαραγμένα με την ημερομηνία της γέννησης και την ηλικία... Υπήρξαν; Χωρίς αμφιβολία θα ζουν για πάντα στις καρδιές μας κι ας έφυγαν από κοντά μας...

Γροθιά στο στομάχι που μας χρειάζεται, είναι μια επίσκεψη στο κοιμητήριο του χωριού. Η πρώτη εντύπωση είναι ότι γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια. Είχα καιρό να πάω και μου φάνηκε πολύ μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά.

Νέοι τάφοι, και μέσα στα εικονοστάσια γνωστές φάτσες ανθρώπων που ήξερα όσα ζούσαν και νέα συνομήλικα μου ή μικρότερα παιδιά.

Μια σκληρή υπενθύμιση πως δεν θα είμαστε για πάντα σε τούτο τον κόσμο. Καλύτερα να χαμηλώσουμε ταχύτητες, να απολαμβάνουμε όσα έχουμε, να καλύπτουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, χωρίς να κρατάμε κακίες για μικρά πράγματα.

Μια υπενθύμιση για να χαιρόμαστε τα μικρά καθημερινά πράγματα, τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε πράγματα, αυτούς που η ανάγκη μας έταξε να δουλεύουμε στο ίδιο περιβάλλον, να περνάμε μεγάλο μέρος του χρόνου μας μαζί τους και να μοιραζόμαστε τον αέρα που αναπνέουμε.

Χρειαζόταν αυτή η επίσκεψη για να χαμηλώσουμε λίγο τα φτερά μας, να κάνουμε πιο ρεαλιστικούς τους στόχους μας, να αγαπάμε καλύτερα τους συνανθρώπους μας. Είναι μάταιο να επενδύεις σε οικογενειακούς τάφους, ωραία μαρμάρινα μνημεία που έχουν χαραγμένα πάνω τους “σοφά” ρητά για να τα διαβάσουν όσοι ζουν και μπορεί να τα δουν ως επισκέπτες.

Το απόλυτο μηδέν ακολουθεί. Δυο μέτρα γης για τον καθένα μας. Αυτό μόνο να κατανοούσαμε και τι στον κόσμο... Μα νοιώθουμε νέοι, υγιείς και δυνατοί και νομίζουμε πως έτσι θα' ναι για πάντα. Λάθος που κάνουμε...