Όλη αυτή η ιστορία με τον κορονοϊό Covid-19, έτσι φουριόζικα και ανατρεπτικά όπως μπήκε στη ζωή μας, μας "ξεβόλεψε" από πολλά πράγματα. Ένα από αυτά που νοσταλγήσαμε είναι το σπίτι μας στο χωριό... Μοχθήσαμε να το φέρουμε σε ένα μέτρο και τώρα είναι εκεί μόνο του, χωρίς εμάς. Ευτυχώς που αγαπημένοι μας στέλνουν που και που, καμιά φωτογραφία.


Έτσι μπορούμε να ξέρουμε πως είναι αυτή τη στιγμή τα πράγματα εκεί και να... μεγαλώνει η νοσταλγία μας, κατά κάποιο τρόπο. Αυτή η εικόνα με την ανθισμένη αροδαρά (τριανταφυλλιά) κατακόκκινη και όμορφη, φυτεμένη από τη μητέρα μου και κανακεμένη στα χέρια της, ζει και είναι πανέμορφη όπως βλέπετε κι εσείς.


Επιβίωσε από το χρόνο, τους ασβέστες των μαστόρων στα έργα που γίνονταν εκεί για την ανακίνηση του σπιτιού. Ακόμα και από το γεγονός ότι δεν την πότιζε κανείς... Και τώρα, κοντά στη βουκαμβίλια, ξαναφούντωσε... Τι παράδειγμα για ζωή που μπορεί να δώσει ένα φυτό στους ανθρώπους! Κάθε φορά που τη βλέπω, συλλογίζομαι αυτά τα πράγματα.


Δες και το διπλανό παρτέρι, στην εξωτερική αυλή που θέλει δουλειά ακόμα να ολοκληρωθεί. Λίγα τα φυτά, αλλά καθαρά από αγριόχορτα. Έκανε πολύ καλή δουλειά ο Νίκος, καθώς ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μας και τα ξεχορτάριασε. Η φωτογραφία είναι παρμένη από χαμηλά, αλλά από ότι μπορώ να διακρίνω, η βουκαμβίλια δεν έχει καν φύλλα, όχι άνθη.


Και η μανταρινιά που φυτέψαμε πριν δυο χρόνια δεν έχει προοδεύσει. Αλλά είναι φυσικό. Πώς να το κάνει αυτό, από μόνη της; Χρειάζεται περιποίηση, φροντίδα, υποστήριξη. Τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της ζωής της, μέχρι να ριζώσει για τα καλά και να μπορέσει να αντιμετωπίσει από μόνη της τις όποιες δυσκολίες.

Το ίδιο και η λεμονιά. Λέγαμε ότι θα το κάναμε εμείς αυτό, καθώς θα κατεβαίναμε πιο συχνά στο πατρικό. Αλλά έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δεν το βλέπω, οπότε αποφασίσαμε να υπάρχει ένα άγρυπνο μάτι εκεί, για μας. Με την ελπίδα ότι θα ζήσουν και θα αναπτυχθούν και θα ζήσουμε κι εμείς να τα δούμε να βγάζουν καρπό και να τον απολαμβάνουμε.