Η νύχτα έρχεται απαλά, γλυκά...
Ανοιξιάτικο τοπίο... Μαργαρίτες και άλλα λουλούδια στην Παναγιά την Καρβουναρέικη το περασμένο Σάββατο...
Ήθελα να το δω αυτό... Το πέρασμα από τη μέρα στη νύχτα. Παρατηρώ λεπτό το λεπτό πώς πέφτει η νύχτα, πώς το σκοτάδι απλώνει τα δίχτυα του και μας πιάνει όλους μέσα...
Τα φώτα στους δρόμους έχουν ανάψει. Έχει ακόμα λίγο φως. Τόσο ώστε να βλέπω να γράφω. Καθώς όμως το σκοτάδι πυκνώνει οι φανοστάτες στους δημόσιους δρόμους δείχνουν να βγάζουν όλο και πιο λαμπερό φως.
Επτά η ώρα το απόγευμα. Μια καμπάνα εκκλησίας χτυπά στο βάθος. Σαββατόβραδο στην επαρχία και αυτό που λατρεύω είναι η σιωπή του. Μόνο κάτι πουλιά ακούγονται να τιτιβίζουν αχνά. Πέρα μακριά οι κορυφογραμμές των βουνών ακόμα διακρίνονται...
Όσο μπορώ να διακρίνω κι εγώ σ' αυτό το χειρόγραφο τις λέξεις που αφήνει πίσω του το στυλό που... τρέχει. Δεν κρατιέται. Ρουφά μαζί μου τις στιγμές.
Έξω δεν κυκλοφορεί κανείς. Μια κουκουβάγια ακούγεται από μακριά. Οι άνθρωποι έχουν μπει στα σπίτια τους. Δεν είναι για πειράματα ο καιρός.
Είναι μαγικό. Μέσα σε μισή ώρα η νύχτα έχει απλώσει παντού... Είναι, αλήθεια, πολύ όμορφο...