Οι φωτογραφίες είναι της περασμένης εβδομάδας, τότε που γυρνούσαμε την Ελλάδα και είχα υλικό πολύ, οπότε τις κράτησα... Αλλά δεν ήθελα να πάνε και χαμένες. Στα κάτω - κάτω της γραφής, μόνο μια φορά το χρόνο συμβαίνει αυτό που αποτυπώνουν, το αλώνισμα των κουκιών του σπιτιού.


Και η Στασούλα μας, παρούσα... Σε εκείνην είναι αφιερωμένο το σημερινό κομμάτι. Με πολύ αγάπη και με προσευχές για τη δυσκολία που περνάει... Είμαστε δίπλα της. Με την ψυχή μας, την καρδιά μας, το μυαλό μας. Και είναι στη σκέψη μας, κάθε στιγμή.


Σ' αυτό το πολύ όμορφο αλώνισμα, δεν θα μπορούσε να λείπει ο Αγησίλαος. Η ψυχή, όλης αυτής της κατάστασης... Δείτε που έκαναν το αλώνι τους, πάνω στο δημόσιο δρόμο, δίπλα στη λίμνη της Λειβάδας...Τι όμορφη που είναι η ζωή, όταν την κάνεις πολύ απλή, στην καθημερινότητα της.


Μαζί και ο ξάδελφος μου, ο Γιώργος, που αυτόν τον καιρό είναι στο χωριό... Επιλέγει να μένει πολύ καρό στο Θραψανό και να συμμετέχει ενεργά σε τέτοιες δράσεις. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα, από το να μπορείς να κάνεις αυτό που σου αρέσει και να είσαι κοντά και δίπλα, με αυτούς που επιθυμείς.


Δεν το είχα ξαναδεί και μου έκανε εντύπωση... Το τρακτέρ του Αγησίλαου, το Zetor έγινε... αλωνιστική μηχανή, στα κουκιά! Και τα πήγε μια χαρά, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Αυτό το μηχάνημα, το θυμάμαι χρόνια, να βγάζει ασπροπρόσωπο τον Αγησίλαο στις αγροτικές δουλειές.


Στις φωτογραφίες, όπως θα διαπιστώσατε κι εσείς, το πήγαμε λίγο ανάποδα το πράγμα... Ξεκινήσαμε με το τέλος, το λίχνισμα και κλείνουμε με την αρχή, πώς δηλαδή έβαλαν κάτω τα δεμάτια τα κουκιά και άρχισε το τρακτέρ να περνάει από πάνω τους, για να τα αλωνίσει. Συμβαίνουν κι έτσι στη ζωή...