Η νοσταλγία για το πατρικό θα είναι πάντα νοσταλγία… Μοχθήσαμε να το φέρουμε σε σειρά και τώρα χαιρόμαστε να βλέπουμε ότι πράγματι είναι σε μια καλή κατάσταση. Υποχρέωση μας, είναι να ευχαριστήσουμε τη Στασούλα, που το φροντίζει και το κρατά ζωντανό, στην απουσία μας. Και που μας ενημερώνει γι’ αυτό.


Λείπουμε καιρό τώρα… Τελευταία φορά, είχαμε πάει τον Οκτώβρη, πέρσι. Θέλουμε να είμαστε πιο συχνά κοντά του, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο. Μερικές φορές σκεφτόμαστε το οικονομικό, το οποίο δεν είναι και μικρό, αν συμπεριλάβεις και τα έξοδα μεταφοράς του αυτοκινήτου που είναι απαραίτητο, προκειμένου να πας και να πάρεις πράγματα από το χωριό


Όμως πέρα από την κουζίνα που δείχνουν οι δύο πρώτες φωτογραφίες, πάντα θα μας ααπασχολεί και η εξωτερική αυλή με τα φυτά της στα μικρά παρτέρια… Και αυτή περίοδος, η μεταβατική, δεν είναι και η καλύτερη. Η βουκαμβίλια, έχασε και τα άνθη της και τα φύλλα της. Αλλά θα τα ξανακάνει. Στον καιρό της θα τα ξαναβγάλει.


Το ίδιο και αυτή η βουκαμβίλια… Υπομονή, Όπως κάνουμε για τόσα και τόσα πράγματα, θα κάνουμε και γι’ αυτά. Και όπως είδαμε χθες, ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο. Τυπικά είμαστε στο χειμώνα ακόμα. Αλλά η άνοιξη δεν είναι μακριά, ούτε και το καλοκαίρι… Θα έρθει οπωσδήποτε, στην ώρα του.


Δες και η λεμονιά με τη μανταρινιά, δέντρα που φυτέψαμε τον περσινό Οκτώβρη. Είναι ζωντανά και προοδεύουν. Με ρυθμούς αργούς, αλλά το κάνουν. Και χαιρόμαστε γι’ αυτό, ευελπιστώντας ότι ίσως καταφέρουμε να φάμε κάποια στιγμή τους καρπούς τους. Αυτό δεν θέλει να πιστεύει καθένα που φυτεύει ένα καρποφόρο δέντρο;


Αυτό θέλουμε να πιστεύουμε κι εμείς… Ως τότε, θα τα φροντίζουμε με αγάπη. Το κάνουμε αυτό για καθετί που μοχθούμε ουσιαστικά. Και ονειρευόμαστε τη στιγμή που θα απλώσουν τα κλωνάρια τους και θα ευωδιάσουν με τους λεμονανθούς τους, όλη τη γειτονιά. Τα πιο ωραία είναι μπροστά μας. Και δεν τα ζήσαμε ακόμα!