Εκτός από την τεχνητή λίμνη, τη Λειβάδα, στο χωριό μου έχει ένα ακόμα μέρος που μαζεύονται νερά από τις χειμωνιάτικες βροχές. Είναι το φράγμα. Ο ποταμός που "έσερνε" όταν έβρεχε, κλείστηκε σε ένα στενό σημείο του κι έγινε μια μικρή λίμνη που οι χωριανοί μου λένε, το φράγμα.


Εδώ καταλήγουν οι απορροές των νερών και κάπως έτσι σχηματίζεται ένας χώρος απ' όπου σχεδόν όλο το καλοκαίρι μπορεί κανείς να ποτίζει τα χωράφια του, εφόσον διαθέτει ένα μηχάνημα άντλησης. Πράγμα που πολλοί το εκμεταλλεύονται για τα αμπέλια τους ή τις ελιές τους.


Συχνά τα καλοκαίρια, όταν πήγαινα, θα έκανα μια βόλτα και από εκεί. Έχω κάνει και παρουσίαση στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Δείτε τη ΕΔΩ. Το νερό, είναι ασφαλώς πολύ λιγότερο από τώρα... Οι τελευταίες όμως έντονες βροχοπτώσεις έκαναν την ιδιόμορφη αυτή λίμνη, να έχει γεμίσει από νερό...


Όντως έχει πολύ νερό, όπως μπορείτε να δείτε κι εσείς. Μακάρι να βοηθήσει αυτό, τις περιουσίες των ανθρώπων. Να τους δώσει ζωή, όταν ο καύσωνας και οι ζέστες θα τα στεναχωρούν και λίγη δροσιά θα τη χρειάζονται, όπως κι άνθρωποι. Σοφή η κίνηση να κάνουν το φράγμα σ' αυτή την περιοχή του Θραψανού.


Η μέρα που "επισκεφτήκαμε" το φράγμα, ήταν βροχερή. Τα μαύρα σύννεφα το πιστοποιούν... Αλλά έχει μια γλύκα το τοπίο! Είναι από τα μέρη που μου αρέσουν στο χωριό μου... Αυθεντικός, καθαρός τόπος αναμνήσεων. Μερικές από αυτές παραπέμπουν και στα παιδικά μου χρόνια.


Είναι πραγματικά φοβερό, πως λειτουργεί ο άνθρωπος, μερικές φορές... Ξυπνούν μέσα μας, πράγματα που νομίζαμε ότι ύστερα από χρόνια θα έπρεπε να είχαν διαγραφεί από τη μνήμη. Και όμως είναι εκεί, να κρατούν μια γωνιά από τις πιο όμορφες και πιο καθαρές στο μυαλό μας.