Τα γαϊδουράκια αυτά, ήταν στην επιφάνεια γραφείου του υπολογιστή μου, εδώ και μερικούς μήνες, όταν η καλή μας φίλη, Ρούλα από τη Θεσσαλονίκη μας έστειλε τις φωτογραφίες από το δάσος του Χορτιάτη. Θυμάστε το δημοσίευμα που κάναμε τότε; Αν όχι, δείτε το ΕΔΩ. Τόση υπομονή!


Κι αυτές είναι οι χορτόπιτες (ή βρουβόπιτες) της Στασούλας μας... Μόλις τις ζύμωσε. Λίγο νωρίτερα είχε βρει τα βραστερά που θα έβαζε μέσα και όπως έκανε πάντα η μάνα μου και η Στασούλα πάντα θα κάνει και μερικές τηγανόπιτες. Αχ πώς τις θέλαμε σαν παιδιά! Αυτά ήταν τα καλούδια μας.


Θυμάμαι, μπορούσαμε τις τηγανόπιτες να τις φάμε με ελιές ή με τυρί, από την κατσίκα μας. Και τις ελιές, η μάνα μου τις έφτιαχνε. Με τον ίδιο τρόπο όλα αυτά συνεχίζει να τα φτιάχνει η Στασούλα. Και δεν είναι ούτε η θρεπτική τους αξία, ούτε η υγιεινή διατροφή.


Ήταν αυτό το ξεχωριστό, που μας το έκανε σε ειδικές περιπτώσεις κι εμείς το χαιρόμαστε. Στη Στασούλα θα βρεις χορτόπιτες ή τηρόπιτες, ακόμα και το καλοκαίρι. Τις έχει στον καταψύκτη της και στη στιγμή είναι σε θέση να τις βάλει στο τηγάνι και να απολαύσουμε αυτή λιχουδιά.


Αυτό είναι ένα πιάτο με χοχλιούς (σαλιγκάρια) κοκκινιστούς. Με κρεμμυδάκια και πατάτες. Πεντανόστιμο! Από τα φαγητά που δεν μπορείς εύκολα να κάνεις στην Αθήνα. Κι έρχονται στιγμές που σου λείπουν. Να ένας λόγος σοβαρός να τα θυμηθώ όλα αυτά, μέρες που είναι. Η νοσταλγία ξυπνά...