Με τη Στασούλα μας, την αδελφή μου, έχουμε να μοιραστούμε πολλά. Καταρχήν την ίδια πίστη. Έχει κι αυτή τις ευαισθησίες της και είναι ένας χαμογελαστός άνθρωπος, όπως δηλαδή προσπαθώ να είμαι καθημερινά κι εγώ. Είναι η προτελευταία από τα αδέλφια μου. Μετά είμαι εγώ..


Γράφω αυτό το σημείωμα για κείνην με φωτογραφίες που έχω μαζέψει κατά καιρούς. Μου τις έχει στείλει η ίδια, αλλά θέλησα να τις χρησιμοποιήσω σήμερα που γράφω κάτι για την ίδια. Έτσι κι αλλιώς θα περάσουμε μαζί μερικές μέρες, καθώς σχεδιάζουμε να κατέβουμε Θραψανό τις επόμενες μέρες.


Η Στασούλα μας γνώρισε την αλήθεια κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες στο χωριό. Και συνεχίζει κοντά 40 χρόνια τώρα να υποστηρίζει την αλήθεια για τον αληθινό Θεό Ιεχωβά με σεμνότητα. Πάντα ήμουν δίπλα της και ας μην ήξερα τι ακριβώς ήταν αυτό που την έκανε χαρούμενη. Μου αρκούσε που ήταν.


Εδώ έχει τις φιλίες της, τους ανθρώπους που αγαπά και νοιάζεται γι' αυτούς. Και συχνά μοιράζεται στιγμές μαζί τους. Στιγμές που την αναζωογονούν και της δίνουν την δύναμη που χρειάζεται για να συνεχίσει κανείς να ζει και να προσφέρει το καλύτερο που μπορεί σε όλους.


Εδώ με τον πρώτο της γιο, τον Μανώλη και τον σύζυγο της, Αγησίλαο, στην κουζίνα της μετά από ένα τραπέζι, από αυτά τα υπέροχα και μοναδικά τραπέζια που συνηθίζει να κάνει όχι μόνο για τα παιδιά της. Όλοι όσοι έχουν φιλοξενηθεί σπίτι της, έχουν να το λένε.


Κι εδώ με τον άλλο γιό της, τον Λευτέρη (δεξιά στη φωτογραφία) και τον εγγονό της Αγησίλαο, γιό του Μανώλη. Πάντα στοργική, δοτική και χαμογελαστή, πράγμα που κάνει όσους την γνωρίζουν από κοντά να την εκτιμούν. Όπως κι εγώ, που είναι σαρκική και πνευματική αδελφή μου.