Αναμφίβολα οι εποχές έχουν αλλάξει. Δεν έχουν πια οι άνθρωποι τόσα αμπέλια, όσα κάποτε. Όταν ήμουν παιδί θυμάμαι βγάζαμε αρκετή σταφίδα και οι γονείς μας υπολόγιζαν ένα έσοδο από τον καρπό που θα πωλούσαν στον έμπορο. Ναι στη μνήμη μου είναι χαραγμένα κάποια πράγματα...


Σήμερα είναι πολύ λίγα. Και οι άνθρωποι κάνουν, αν κάνουν, λίγη σταφίδα για τις ανάγκες του σπιτιού και τα υπόλοιπα προτιμούν να τα κάνουν ρακή. Όπως έκανε ο Αγησίλαος με τη Στασούλα χθες στο αμπέλι τους στις Λειβάδες. Έντεκα κιβώτια (κλούβες) έβγαλαν όλα κι όλα.


Έτσι σχεδιάζουν να τα κάνουν, ρακή. Και καλά θα κάνουν. Τουλάχιστον αυτή την πίνουν (αρέσει και σε μας...) και χρησιμοποιείται και για ιατρικούς σκοπούς... Για δες όμως, μόνο έντεκα κλούβες σε ένα αμπέλι πολύ καλό, κάποτε...


Το αμπέλι είναι ποικιλίας σουλτανί (χωρίς κουκούτσια ο καρπός, οι ρόγες) και αυτή την εποχή έχει ζαχαρώσει, έχει γλυκάνει πολύ. Εννοείται είναι πολύ καθαρό από φάρμακα ή από άλλα στοιχεία που θέλουν το σταφύλι να γίνεται μεγάλο και εντυπωσιακό.


Το τρακτέρ του Αγησίλαου είναι το καλύτερο εργαλείο στη δουλειά. Και τι δεν κάνει, το καημένο. Χρησιμοποιείται για τις αγροτικές καλλιέργειες, μ' αυτό οργώνει, στην καρότσα του φορτώνει πράγματα και χρησιμοποιείται και ως μεταφορικό μέσο.


Το αμπέλι είναι καταπράσινο. Παλιά, θυμάμαι το πότιζαν με το νερό από τις λειβάδες. Τωρα δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει, πια. Επιτρεπόταν τότε και οι άνθρωποι σέβονταν τις περιουσίες των άλλων. Σήμερα κινδυνεύεις να στο πάρουν το μηχάνημα άντλησης, τη νύχτα, από εκεί που το έχεις.


Τρύγος λοιπόν! Κάποτε ήταν υπόθεση ημερών. Τώρα, έτσι που συρρικνώθηκαν τα πράγματα, σε μια μέρα όλα τελειώνουν. Θα χρειαστεί ίσως σε μια εβδομάδα, άλλη μια μέρα, για να κόψουν τα κρασοστάφυλα. Τα περιμένουν να ζαχαρώσουν κι άλλο, να ανεβάσουν γράδα...