Το σπίτι μας στο χωριό, μέσα από χθεσινές φωτογραφίες που πήραμε από αγαπημένους μας
Θα θέλαμε να είμαστε εκεί αυτή την εποχή. Ένα σπίτι που δεν είσαι εκεί για να το ζεις θέλει φροντίδα. Για το σπίτι μας στο Θραψανό λέω, που χθες το είδαμε σε φωτογραφίες που μας έστειλαν αγαπημένοι φίλοι και τους ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη κίνηση τους.
Ναι, το βλέπουμε κι εμείς, χρειάζεται λίγη δουλίτσα... Η ξεραμένη βουκαμβίλια από τον περσινό χιονιά και την παγωνιά που ακολούθησε, είναι ακόμα εκεί, δεμένη πάνω στα ξύλα. Κρέμεται σαν κουφάρι, την ώρα που τα νέα βλαστάρια της μεγαλώνουν, εξαιρετικά γρήγορα...
Πριν μπούμε μέσα στην εσωτερική αυλή, ας ρίξουμε μια ματιά έξω... Έτσι ακριβώς φαίνεται από την αυτοσχέδια εξώπορτα που έχουμε τοποθετήσει προσωρινά, μέχρι να βάλουμε μια σωστή... Αλλά για αυτό, θα χρειαστούμε λίγο χρόνο ακόμα... Έχουμε ήδη κάνει μεγάλα βήματα.
Μπαίνουμε στην εσωτερική αυλή... Η πόρτα της κουζίνας κλειστή... Έτσι συμβαίνει όταν λείπει η ζωή στο σπίτι. Ας ελπίσουμε πως θα τα καταφέρουμε να πάμε, έστω και για λίγο και να του δώσουμε λίγη ζωντάνια και ζωή. Όπως το χρειαζόμαστε όλοι, έτσι το χρειάζεται κι αυτό.
Η Στασούλα, η αδελφή μου, φροντίζει να κρατά στη ζωή τα λίγα λουλούδια και την ευχαριστούμε πολύ γι' αυτό. Εδώ η κρεβατοκάμαρα μας, με τα χαλάκι μπροστά στην πόρτα του! Μου έχει λείψει... Αλλά είπαμε, πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να καταφέρουμε να πάμε.
Δείτε πώς μεγαλώνει η βουκαμβίλια! Έχει ανάγκη να στηριχτεί κάπου. Θα μεγαλώσει γρήγορα, ήδη μας εκπλήσσει, πώς τα έχει καταφέρει μέσα σε ένα χρόνο, καθώς είχε ξεραθεί εντελώς... Είναι φοβερή η δύναμη της αναδημιουργίας, να την βλέπεις στην πράξη.
Απέναντι ακριβώς από το σπίτι μας, ότι δηλαδή βλέπεις μέσα από την αυλή μας... Τα σπίτια των γειτόνων μας... Το πράσινο, φυσικό σεντόνι, σιγά - σιγά απλώνεται πάνω στο χώμα... Οι βροχές και ο ήλιος είναι βέβαιο ότι θα το κάνει να θεριέψει, τις επόμενες μέρες.