Ο Αγησίλαος και η Στασούλα, η αδελφή μου και ο σύζυγος της, φωτογραφημένοι στην αυλή του σπιτιού τους, κάτω από την κρεβατίνα που όπως βλέπουμε είναι φορτωμένη σταφύλια... Τους βλέπω όμορφα και τους χαίρομαι. Τους εύχομαι να είναι πάντα έτσι! Χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι, παρά τα προβλήματα που όλοι αντιμετωπίζουμε.


Τις προηγούμενες μέρες σας έδωσα μια ανάρτηση από τις βουκαμβίλιες του πατρικού μου που, παρά το γεγονός ότι τις έκαψε ο πάγος από τον χιονιά του Γενάρη, εντούτοις ξαναπέταξαν νέα βλαστάρια. Δείτε ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα. Και κοίτα τι όμορφες που είναι και οι γλάστρες στα παρτέρια.


Τι θέλουν τα φυτά, πέρα από το πότισμα για να είναι όμορφα, ζωηρά και ανθισμένα;. Αγάπη και φροντίδα. Ας είναι καλά η Στασούλα. Αν υπάρχει ακόμα ζωή σ' αυτό το σπίτι, αυτό οφείλετε στην αγάπη της, να τα διατηρήσει στη ζωή. Της χρωστάμε ευγνωμοσύνη για ότι κάνει και συνεχίζει να κάνει!


Δες την ορτανσία στην εσωτερική αυλή πώς θέριεψε! Σαν να βρήκε το χώρο της… Έτσι είναι αυτά. Αν βρουν το μέρος που τους αρέσει, αναπτύσσονται γρήγορα και εντυπωσιακά. Μας αρέσει αυτό γιατί είναι σα να συνεισφέραμε κι εμείς με την αγάπη μας κι ας είμαστε μακριά. Όλα βέβαια μπορούν να συμβούν.


Η εσωτερική αυλή, άδεια. Βλέπεις δεν τα καταφέραμε να πάμε φέτος καλοκαίρι. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. και ποτέ δεν ξέρεις πώς θα έρθουν τα πράγματα ώστε να τα καταφέρουμε να πάμε πιο νωρίς απ' ότι υπολογίζαμε. Θα δείξουν τα πράγματα. Ο καιρός είναι μπροστά μας και κρύβει εκπλήξεις.


Αυτή τη φωτογραφία μάλλον ως εικαστική μπορείς να τη χαρακτηρίσεις. Είναι η πόρτα της κουζίνας δεξιά και το παράθυρο. Κλειστά. Λείπουμε εμείς και τους λείπει η ζωή. Οι άνθρωποι είναι που δίνουν ζωή στα άψυχα κτίρια. Από μόνα τους είναι ψυχρά. Ποιος δεν το ξέρει αυτό; Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος.