Στη... χαραμάδα του χρόνου “στριμώχνουμε” καθημερινά πολλά πράγματα. Πιεστική η ζωή, πολύ το τρέξιμο, πού να προλάβουμε να... απολαύσουμε τα μικρά της καθημερινότητας.

Την Παρασκευή λοιπόν, ανάμεσα στο τρέξιμο προλάβαμε και πήγαμε με τον Λάμπρο από το κομμωτήριο της Όλγας και... φρεσκαριστήκαμε λιγάκι. Κοινωνικοί άνθρωποι είμαστε, μια κάποια προσοχή στην εμφάνιση δεν βλάπτει.

Το ωραίο είναι ότι πήγαμε μεσημεριάτικα, μετά που πήραμε του βαθμούς και... “φορτωμένοι” καθώς ήμασταν πιάσαμε τη συζήτηση με το Γιώργο και τα κορίτσια για εμπειρίες από εκπαιδευτικούς στα σχολεία και... αποφορτιστήκαμε λιγάκι. Και το είχαμε τόσο ανάγκη... Ας είναι καλά οι άνθρωποι.

Λένε πάντως πως τα κομμωτήρια λειτουργούν και σαν... χαλαρωτικά. Κι απ' ότι διαπίστωσα χθες δεν έχουν και πολύ άδικο σ' αυτή την εκτίμηση... Μια ηλικιωμένη κυρία έλεγε για τις εμπειρίες της στα σαλέ της χιονισμένης Ελβετίας και παρά τις παραινέσεις του Γιώργου δεν ήθελε να... αποκαλύψει πράγματα για την Μαριάννα Λάτση να μην... την εκθέσει. Πλάκα έχουν οι άνθρωποι όταν προσπαθούν να μπουν σε ρόλους. Μπορεί και να τους κάνουν καλό γι' αυτό και το επιδιώκουν...

Εμείς πάντως στη μία ώρα που μείναμε εκεί γελάσαμε (εγώ, λόγω χαρακτήρα, “δυσκολεύτηκα” λιγάκι...) και φύγαμε ανανεωμένοι να συνεχίσουμε τη δουλειά μας, ενώ το τηλέφωνο μου δεν σταμάτησε να “χτυπάει” από γονείς του 54 Γυμνασίου που, είτε έμαθαν για την αντίδρασή μας στο σχολείο, είτε εντελώς νευριασμένοι ήθελαν να βρεθούμε από κοντά για να διερευνήσουμε τρόπους αντιμετώπισης του φαινομένου... Μπίκου.

Α, πολύ μας απασχόλησε ο κ. αυτός. Του δώσαμε τα 15 λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν. Αρκετά. Καιρός να ξαναγυρίσουμε στην πραγματική ζωή.