Ευχές από το τυπογραφείο που συνεργαζόμαστε με την ΠΕΤ ΟΤΕ σταλμένες από τη Νικολέτα Μιχελάκη. Δεν ξέρω αν φαίνονται τα παράθυρα που αλλάζουν εικόνες μέσα στο μπλέ φόντο, αλλά εκεί είναι όλη η ομορφιά του...

Αύριο θα πούμε το τελευταίο αντίο στη χρονιά που φεύγει. Με χαμόγελο ή με μια στιφάδα στο πρόσωπο; Ο καθένας κουβαλάει το δικό του φορτίο, μικρό ή μεγάλο. Το ξέρει, το έχει αποδεχθεί κι αν χρειάζεται θα δώσει μάχη στη νέα χρονιά να γίνει καλύτερος. Αυτό, από μόνο του είναι μια πρόκληση.

Να μαθαίνουμε από τα λάθη μας χρειάζεται ψυχή για να το αποδεχθούμε, να τα καταλάβουμε και να το κάνουμε πράξη. Πατάμε τα πόδια μας στη γη και κάθε κίνηση είναι στοχευμένη και μετρημένη. Κι αν δεν είναι, έτσι θα έπρεπε να είναι.

Στη δουλειά δεν ξέρω αν παίρνει άλλο βελτίωση. Ότι μάθαμε, μάθαμε. Ίσως ένα βήμα παραπέρα μπορούμε ακόμα να το κάνουμε. Αλλά το πιο σημαντικό είναι να προσπαθούμε καθημερινά να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Είναι κι αυτό μια πρόκληση, ένα στoίχημα με τον εαυτό μας... Να μην πληγώνουμε τους ανθρώπους με τους οποίους «μοιραζόμαστε» πράγματα, να βαδίζουμε σε δρόμους καθαρούς, χωρίς πισωγυρίσματα, σταθερά μπροστά...

Διαβάζω κι αν διαβάζω απολογισμούς όλες αυτές τις μέρες. Επαγγελματίες, κυρίως προσπαθούν να ξεχωρίσουν τα μεγάλα και τα σπουδαία και να τα αναδείξουν. Τι γίνεται όμως με τη ζωή; Εδώ όλα είναι πιο περίπλοκα. Κι αλίμονο σ' αυτόν που θα επιχειρήσει να «ξύσει» πληγές.

Το βέβαιο είναι ότι ένας ακόμα χρόνος προστίθεται στην πλάτη μας.

Γίναμε πιο σοφοί; Ίσως θα έπρεπε να μαθαίνουμε από τις εμπειρίες μας και να μην ανακυκλώνουμε τα λάθη μας. Τουλάχιστον ας δώσουμε μια υπόσχεση ότι θα το κάνουμε κι ας το προσπαθήσουμε. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο δώρο στον εαυτό μας και τους ανθρώπους μας...

• Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το σημείωμα από τον Ακη Αγγελάκη, έναν ειδικό στην ψυχολογία. Κάπου υπάρχουν κοινά σημεία. Το σημείωμα του Ακη το είδα μετά το γράψιμό μου, μου άρεσε και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.