Ήθελα μια μέρα να 'χα τη δύναμη να πω «σήμερα δεν θα πάω στη δουλειά, θα κλείσω τις εφημερίδες, τον υπολογιστή μου, θα «αμπαρώσω» καλά στις θήκες τους τα... μολύβια και θα πάω μια βόλτα. Έτσι, απρογραμμάτιστα. Ας είναι και στην πολύβουη πόλη που ζω». Αλλά δεν είναι εύκολο και το ξέρω πρώτος εγώ.

Μπορεί όμως να γίνει αυτό σαν ένα μικρό διάλειμμα ανάμεσα στις δουλειές και το τρέξιμο της καθημερινότητας. Όπως έγινε σήμερα. όπου χρειάστηκε να βγω έξω για δουλειές που επιβάλλονταν να γίνουν.

Η πόλη είναι όμορφη. Ένας ήλιος και η ζέστη του δεν σε πείθει ότι είμαστε κι όλας στο χειμώνα. Φυσά ένα ελαφρό αεράκι και τα φύλλα από τις λεύκες στο ρύθρο του πεζοδρομίου σκορπίζονται πάνω στην άσφαλτο, πάνω στα αυτοκίνητα που τρέχουν όταν δεν υπάρχει μποτιλιάρισμα.

Είμαι με τη μηχανή κι αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να είμαι πιο ευέλικτος στις κινήσεις μου. Οι άνθρωποι κινούνται σε ρυθμούς Αθήνας. Το άκουγα κάποτε από τον... Θεσσαλονικιό τηλεοπτικό Λαζόπουλο και δεν μπορούσα να το καταλάβω. Συγκρίνοντας τους χαλαρούς ρυθμούς τους με τους δικούς μας, τώρα ξέρω...

Όλοι, λίγο - πολύ, είναι όπως εγώ. Βιάζονται να τελειώσουν τις δουλειές τους, να γυρίσουν στο γραφείο, να κάνουν άλλες που θα τους δώσεις επίσης τη δυνατότητα να προγραμματίσουν νέες και πάει λέγοντας. Κάπου, χωρίς να το θέλουμε, μπαίνουμε σ' ένα τρυπάκι, αναγνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό και... προσαρμοζόμαστε.

Αλλά η πόλη, εκεί έξω, είναι ωραία... Κι αν είχα το χρόνο για ένα καφέ με μια παρέα φίλων, μια συζήτηση πιο χαλαρά χωρίς να είναι κολλημένο το βλέμμα στο ρολόι, όλα θα' ταν καλύτερα. Θα τον βρω κάποια στιγμή αυτόν τον χρόνο. Το χρωστώ στον εαυτό μου...