Παρακολουθώ με συνέπεια, κάθε φορά που γίνονται σε χρόνο που μπορώ τα σεμινάρια. Αυτή τη φορά στο Stanley εισηγητής ήταν ο Χανιώτης Θοδωρής Δεληθανάσης. Η αίθουσα είναι ασφυκτικά γεμάτη. Ο κόσμος είναι εκεί, απόγευμα Κυριακής και ξέρει το γιατί.
Είναι ντυμένος επαγγελματικά, έχει το κομπιούτερ του και δείχνει σε πίνακα τις διαφάνειες που έχει ετοιμάσει με προτζέκτορα. Έχει ένα κύρος ως... δάσκαλος και μην υπήρξε ποτέ μια και στην επαγγελματική ζωή τους είναι νοσηλευτής. Στεκέται ιδιαίτερα στη δύναμη της πίστης και επικεντρώνει στην ειλικρίνεια και το σεβασμό στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας.
Έχει σημασία ο χειρισμός; Εκείνος πιστεύει πως ναι. Αν η στάση μας είναι θετική κι αν οι πρώτες ερωτήσεις μας αφορούν τις πραγματικές ανάγκες του άλλου, αν κάνουμε σημειώσεις κι έχουμε το ιστορικό του, όλα μπορεί να γίνουν πιο εύκολα. Αρκεί αν μην εκβιάσουμε αποφάσεις.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε επίδειξη γνώσεων, ούτε να κάνουμε το λάθος να έχουμε έπαρση. Ούτε να κάνουμε το λάθος που κάνουν πολλοί. Να μιλάμε χωρίς να ακούμε.
Να θυμόμαστε πάντα πως η επικοινωνία είναι το Α και το Ω. και να είμαστε χαμογελαστοί. Οι άνθρωποι έχουν μπαφιάσεις στα προβλήματά τους. Δεν θέλουν άλλα.
Εξειδικευμένα σεμινάρια; Μπορεί. Στην πραγματικότητα θέλουμε και μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Κι αυτό είναι το πρώτο μεγάλο κέρδος. Ύστερα, στον καιρό του, μπορεί να υπάρξει και μια μικρή ανακούφιση. Ο ελεύθερος χρόνος, τα ταξίδια...
Δουλεύουμε σήμερα για να απολαύσουμε με σιγουριά αύριο τους καρπούς των κόπων μας... Τόσα διαφορετικά βλέμματα, τόσοι διαφορετικοί άνθρωποι, για ένα κοινό σκοπό...
Δεν ξέρω πόσοι θα έχουν τα κότσια να βάλουν στόχους και να τους υλοποιήσουν. Σημασία έχει πως κάποιοι με πείσμα , με όρεξη και με διάθεση προσπαθούν να «χτίσουν» ένα καλύτερο αύριο...