Ο Λάμπρος στο γηπεδάκι του μπάσκετ προπονείται… Πέρασα μια στιγμή και τον τράβηξα μια φωτογραφία…

Είχαμε καιρό να έρθουμε στην κ. Αννα Παπαδογιωργάκη, την ορθοδοντικό του Λάμπρου. Σχεδόν ένα μήνα… Και πήγαμε χθες σε προγραμματισμένο ραντεβού. Η Άννα είναι ο άλλος τύπος της Γεωργίας, της οδοντογιατρού. Αν και η δεύτερη την είχε φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο, εντούτοις αυτό που τις κάνει να ξεχωρίζουν τόσο πολύ είναι ο χαρακτήρας.

Η Γεωργία, ας πούμε, είπε στο Λάμπρο μερικά πράγματα που επιβάλλεται να κάνει για την υγιεινή των δοντιών του κι αυτός την άκουσε, ενώ η Άννα σχεδόν τον… παρακαλάει να βάζει καθημερινά τα λαστιχάκια του στις ειδικές εσοχές που του έχει τοποθετήσει για να τελειώνει κάποτε τη δουλειά της. Κάτι συμβαίνει όμως και δεν πείθει.

Έτσι, κάθε μήνα, εδώ το βλέπω να είμαστε … «Σκέψου» του έλεγα στην επιστροφή, κάνοντας χιούμορ, «ότι πρέπει να τελειώνεις πριν πας φαντάρος. Σε έξι χρόνια ελπίζω να είμαι στην Κρήτη και θα πηγαίνεις μόνος σου στην Άννα για τα σιδεράκια». Γελάσαμε. Μακάρι να μη φτάσουμε βέβαια μέχρι εκεί… Να ολοκληρώσει κι αυτός νωρίτερα. Να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά…

Στο μεταξύ «έφαγε» μια φλασιά συζητώντας χθες το μεσημέρι με τους φίλους του και αποφάσισε να ξαναρχίσει το μπάσκετ στον «Τρίτωνα». Αυτή τη φορά με φίλους και συμμαθητές του από το σχολείο. Καλό το κίνητρο.

Από τις 9 σηκώθηκε σήμερα να ετοιμαστεί πάει στο γηπεδάκι της πλατείας κατά τις 12 το μεσημέρι. Χάρηκα. Επιτέλους θα ξανακάνει κάτι που τους άρεσε πάντα και το επεδίωκε όταν ήταν πιο μικρός. Μόνο που τότε η κακή διαχείριση και ο πρωταθλητισμός τον οδήγησε εκτός. Ο προπονητής προτιμούσε κάποια «ταλέντα» να παίζουν πιο πολύ τους στους αγώνες για να παίρνουν νίκες. Ε, πολύ θέλει να έρθει η απογοήτευση;

Άνοιξε η μέρα σήμερα... Ο ουρανός είναι φορτωμένος από σύννεφα, αλλά ο ήλιος βρίσκει τα «κενά» του για να ζεστάνει τους ανθρώπους. Πάντα ήξερε τον τρόπο να το κάνει…