Ένα μπουκέτο λουλούδια και για τον Λάμπρο στα γενέθλιά του...

Σαν πολλά μαζί «πέσαμε» τα γενέθλια στο σπίτι, αλλά έτσι είναι. Εγώ, η Ειρήνη και να τώρα που και ο Λαμπρούκος έχει τα γενέθλια του!...

Ψηλός σαν κυπαρίσσι, στα δεκατέσσερά του πια, σοβαρός για την ηλικία του, αλλά και πειραχτήρι όταν χρειάζεται, μαθητής της δευτέρας τάξης Γυμνασίου με αυξημένες υποχρεώσεις στο σχολείο του, στην ενισχυτική διδασκαλία των κυρίαρχων μαθημάτων στο φροντιστήριο και στα Αγγλικά και Γερμανικά του. Είχα δει μια φορά ένα άρθρο του συναδέλφου Νίκου Κωνσταντόπουλου στο Αθλητικό της «Κ» που χαρακτήριζε τους μαθητές σαν τους πιο σκληρά εργαζόμενους. Κι έχει δίκιο. Έτσι είναι. Το βλέπω στον Λάμπρο.

Με δυσκολία «ξεκλέβει» λίγο χρόνο για να μπει στις Φυλετικές Μάχες, στο παιχνίδι του κομπιούτερ του ή στο «Γκιτάρ Χίροου» του πλειστέισον. Άσε πια που ανέβασε στο ράφι τους πιγκουΐνους του που κάποτε, όχι πολύ παλιά, λάτρευε και διέθετε χρόνο να περνάει μαζί τους στο internet.

Τώρα όσο μεγαλώνει, είναι πιο επιλεκτικός στις παρέες του. Λίγοι και καλοί φίλοι. Ελάχιστοι πια από το Δημοτικό. Πιο πολλοί από το Γυμνάσιο. Για συμμαθήτριες δε μιλάει… Έτσι κι αλλιώς σ’ αυτή την ηλικία τα αγόρια κάνουν τη δική τους επανάσταση.

Φρόντιζα όσο ήταν μικρούλης να του κάνω τα καλύτερα γενέθλια –γιορτή. Τώρα πια δεν θέλει. «Να έχεις να θυμάσαι» του λέω. «Έχω» μου απαντάει ετοιμόλογα.

Ο Λάμπρος είναι ένα πολύ καλό παιδί που του αξίζουν τα καλύτερα Κι εμείς θα είμαστε κοντά του όσο μας έχει ανάγκη και μας χρειάζεται. Χρόνια σου πολλά και καλά αγόρι μου!