Το pps που ακολουθεί μου το έστειλε η Μαριέττα Μουρούτη. Και έγινε αφορμή για να γραφτεί αυτό το κομμάτι. Εγώ το είδα, μερικές φορές πριν αποφασίσω να το «ανεβάσω» και να του δώσω χώρο μέσα στο site μου.

Πόσες φορές δεν έχουμε κουραστεί, απογοητευτεί, μετανιώσει, για κάτι που πολύ αγαπήσαμε όταν το κάναμε; Και πόσες φορές δεν σκύψαμε το κεφάλι, σχεδόν μοιρολατρικά, αποδεχόμενοι όσα οι άλλοι ετοιμάζουν για μας χωρίς εμάς;

Είναι ώρα να το αλλάξουμε αυτό. Το παρελθόν, είναι παρελθόν. Αποτελεί κομμάτι του εαυτού μας, σκαλοπάτι για να φτάσουμε ως εδώ, αλλά μέχρι εκεί. Οι εμπειρίες δεν είναι βαρίδια για να μας κρατάνε χαμηλά. Φτερά πρέπει να δίνουν, δύναμη κι ελπίδα ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο αύριο, που έτσι κι αλλιώς το χρωστάμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας.

Μην κάνουμε το λάθος να «κλεινόμαστε» μέσα μας. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να ζεις μόνο με τις αναμνήσεις. Όσο όμορφες κι αν ήταν, πέρασαν. Ναι, ήταν υπέροχες στιγμές που ίσως για πολλούς λόγους άξιζε να τις ζήσουμε αλλά... η γη γυρίζει, ο ήλιος συνεχίζει να βγαίνει κάθε πρωί από την ανατολή και να σκορπίζει τις ζεστές του ακτίνες στις παγωμένες καρδιές που το' χουν ανάγκη και πάντα θα έχουμε ανάγκη μια «ανάσα» αναπνοής που θα μας δώσει τη σιγουριά της επόμενης μέρας.

Να σημειώσω μόνο, κλείνοντας, ότι το pps αυτό μου το έστειλε μια κοπέλα που όπως ομολογεί η ίδια έχει ως αντίδραση, όταν περνάει δύσκολα, να κλείνεται στον εαυτό της, να μη θέλει να μιλήσει με άνθρωπο, να μη σηκώνει το τηλέφωνο ούτε στις κλήσεις φίλων. Το λάθος, δηλαδή, που κάνουμε όλοι οι άνθρωποι τις δύσκολες, μικρές μας, ώρες. Και χάρηκα γιατί, με το να μου το στείλει στο e-mail, έγινε αφορμή να συζητήσουμε μερικά «εσωτερικά» πράγματα. Ας είναι καλά!