Το είχαμε υποσχεθεί στην Ειρήνη το σπίτι στην Αλκινόου. Και τώρα που ετοιμάζεται να “ανοίξει” τα φτερά της και να κάνει το δικό της σπιτικό πήγαμε στη συμβολαιογράφο κ. Τσούνη, στο κέντρο της Αθήνας, Μιχαλακοπούλου 2, να υπογράψουμε τα συμβόλαια και να ολοκληρώσουμε τη γονική παροχή.

Ξημερώματα. Με δύσκολο ξύπνημα, αλλά απαραίτητο για να προλάβουμε να κάνουμε και τις υπόλοιπες δουλειές που ακολουθούν στη διάρκεια της μέρας. Αν και τούτη η Παρασκευή δεν είχε εφημερίδα κι έτσι είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα από πλευρά πίεσης.

Όμως να το πω από την αρχή: Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να βλέπεις να πιάνουν τόπο οι αγώνες, η δουλειά και οι θυσίες μιας ζωής. Δεκαπέντε χρόνια το “παλεύαμε” οικονομικά αυτό το σπίτι. Με δάνειο από την Εθνική που ξεπληρώσαμε πριν δύο εβδομάδες. Δεκατριών χρονών παιδί ήταν η Ειρηνούλα όταν πατήσαμε το πόδι μας εκεί. Δεκέμβρης του 1994 ήταν, ανήμερα της γιορτής του πατέρα μου Λευτέρη, αν θυμάμαι καλά...

Εκεί γεννήθηκε ο Λάμπρος. Τον αγαπήσαμε αυτό το χώρο στα Σεπόλια. Και τώρα ήρθε η ώρα να τον παραδώσουμε με αγάπη στην Ειρήνη. Να στήσει εκεί το δικό της σπιτικό, να στεγάσει τα δικά της όνειρα για τη ζωή της.

Είναι μια όμορφη στιγμή αυτή. Και μια ξεχωριστή εμπειρία. Να είσαι σε θέση, ύστερα από τόσο τρέξιμο, να αφήνεις κάτι σημαντικό στα παιδιά σου. Προσπαθώ να “διαβάσω” συναισθήματα. Ναι, είναι θετικά φορτισμένη η στιγμή. Είμαστε εδώ με τη μητέρα της, δίπλα της και μπορεί να υπολογίζει σε μας και για τη συνέχεια. Αλλά είναι καλό παιδί και της αξίζει το καλύτερο.

Η συμβολαιογράφος τυπική, μας διαβάζει και την τελευταία λέξη πριν υπογράψουμε. Καλό, αλλά “επώδυνο” από πλευράς χρόνου. Υπογράφουμε. Η διαδικασία τελείωσε.

Καλορίζικο Ειρήνη, να είσαι καλά κοριτσάκι μου και να το χαρείς το σπίτι παρέα μ' αυτούς που αγαπάς...