Δευτέρα πρωί στους δρόμους. Μια διευθέτηση στην ΙΕ’ ΔΥΟ Αθηνών σε σχέση με τη γονική παροχή του σπιτιού της Αλκινόου στην Ειρήνη με κρατά ως τις 9 στα γραφεία της Εφορίας, επί της Ηπείρου. Εξυπηρετική η υπάλληλος στο αρμόδιο τμήμα του Κεφαλαίου παρ’ όλο που δεν είναι και τόσο ομιλητική. Ίσως ακόμα να μην είχε πιει τον καφέ της, η καημένη…

Η δουλειά όμως έγινε σε λιγότερο από 20 λεπτά κι αυτό πρέπει να χαρακτηριστεί ως επιτυχία για το ελληνικό δημόσιο.

Λίγο αργότερα στην οδοντίατρο Γεωργία Ασημακοπούλου. Ένα ψιλό σέρβις μετά το καλοκαίρι το χρειαζόμουνα. Και γίνεται χαμός στον ΕΔΟΕΑΠ. Μετά τις 22 θα έπαιρνα σειρά στην κ. Τζιά.

Είπα λοιπόν να θυμηθώ τα παλιά. Η Γεωργία είναι ο άνθρωπος που με έκανε να ξε-φοβηθώ τη λευκή μπλούζα των οδοντογιατρών. Δεν ξέρω το πώς και το γιατί, αλλά τους οδοντογιατρούς τους… φοβόμασταν στο χωριό. Ίσως γιατί καταφεύγαμε σ’ αυτούς μόνο όταν πονάγαμε πολύ για δραστικές λύσεις. Ίσως πάλι γιατί η παιδεία μας, σε σχέση με τη φροντίδα των δοντιών ήταν σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

Το ραντεβού έχει κλειστεί για τις 9 το πρωί. Ήρθα με καθυστέρηση πέντε λεπτών ένεκα η απασχόληση μου στην ΙΕ’ ΔΥΟ Αθηνών. Αλλά πάει 9,20 κι ακόμα να φανεί η Γεωργία. Δεν τρελαίνομαι. Κάθομαι στις σκάλες έξω από το ιατρείο και την περιμένω κρατώντας σημειώσεις. Δεν με ανησυχεί τόσο αυτό, όσο ότι στην ΠΕΤ ΟΤΕ ξαναέβαλαν μπροστά τη φάμπρικα με τις υπογραφές προσέλευσης και αποχώρησης του προσωπικού.

Πέντε λεπτά αργότερα ήρθε. Ίδια και απαράλλαχτη. Σα να μην πέρασε μια μέρα στα 15 τόσα χρόνια που είχα να τη δω. Μόνο κάτι παχάκια έδειχναν το πέρασμα των χρόνων. Κατά τα άλλα η Γεωργία δεν έβαλε γλώσσα μέσα της μέχρι τις 10,10 που κάθισα στο ιατρείο. Ωραία είναι όμως. Σε κάνει να ξεχνιέσαι από τον πόνο και τις δουλειές στα δόντια…

Είναι όμως και η πρώτη στη δουλειά της. Με κλειστά μάτια μπορείς να την εμπιστευτείς. Την άφησα να «παίξει» στο γήπεδό της. Ότι εκείνη εκτιμά ότι πρέπει να γίνει, θα γίνει… Και μια φορά την εβδομάδα θα τα λέμε από κοντά στο ιατρείο της. Ανοίξαμε δουλειές…