Τα αδέρφια μου όλα στη σειρά. Λιγοστεύουμε... Πάνε τώρα έξι μήνες που "έφυγε" η αδερφή μου η Γεωργία, η κυρία επάνω αριστερά στη φωτογραφία που την αγκαλιάζω με το δεξί μου χέρι...

Ναι, οι μέρες κυλούν σαν το νερό. Θέλω τόσα να κάνω εδώ και αντιλαμβάνομαι πως δεν θα με πάρει ο χρόνος... Έχω τόσα σχέδια, νομίζω πως κάτι θα αφήσω πίσω μου.
Όμως νιώθω ήδη καλά. Περπατάω κιόλας την τέταρτη εβδομάδα που βρίσκομαι με το γιο μου για διακοπές στο χωριό μου, το Θραψανό.
Έχουμε πάει στη θάλασσα του Τσούτσουρα, στο Acqua Plus, είδα τα χωράφια, πήγαμε με τη Στασούλα και ποτίσαμε εκείνο το μουρέλο στους Τροχάλους...
Λίγο στεναχωρημένος είμαι με την εξέλιξη των εργασιών στο πατρικό σπίτι, αλλά είναι, τελικά θέμα τύχης να πέσεις σε σωστούς ανθρώπους. Κι εγώ δεν είχα τέτοια τύχη, δυστυχώς...
Αλλά αυτό δεν θα μου χαλάσει τη διάθεση. Θα διευθετηθεί το θέμα. Κι αν οι άνθρωποι που μου υπέδειξαν δεν είναι ικανοί να υλοποιήσουν το έργο, θα βρω άλλους να το κάνω.
Στο μεταξύ γνωρίζω ανθρώπους. Είναι σπουδαίο που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Διαθέτω ώρες κουβεντιάζοντας μαζί τους και ανακαλύπτω θησαυρούς “κρυμμένους” δίπλα μου, κοντά μου
Την τέταρτη εβδομάδα διαπιστώνω πως τώρα που αρχίζω και “στρώνω” θα ήθελα ακόμα κάνα δυο... χρόνια για να μάθω περισσότερα πράγματα για τον τόπο μου και τους ανθρώπους.
Όλη αυτή η ομορφιά θέλει το χρόνο της να αφομοιωθεί μέχρι μέσα, βαθιά στην ψυχή μου...