Στο κουρείο με τον Λάμπρο ολοταχώς... Κοντά δυο μήνες είχαμε να συναντήσουμε κουρέα. Η τελευταία φορά που το έκανα ήταν τις πρώτες μέρες που κατεβήκαμε για διακοπές στο χωριό, τον Ιούλιο, στον Σταύρο τον παλιό και μεγάλο σε ηλικία κουρέα του Θραψανού. Την ιστορία σας την είχα περιγράψει, τότε, στο Blog.

Έκτοτε τα μαλλιά (όσα, τελοσπάντων, υπάρχουν...) μεγάλωσαν και ήταν η ώρα τους να κοπούν. Στριμώξαμε κι αυτή την υποχρέωση ανάμεσα στις άλλες δουλειές (στον ελεύθερο χρόνο του Σαββάτου) λαϊκή, ΙΚΕΑ, εφημερίδες για διάβασμα...

Είχαμε καιρό να πάμε στο κομμωτήριο του Γιώργου και της Όλγας στην πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου. Και είχε κίνηση Σαββατιάτικα. “να μου έρθετε μετά τις 2” μου ειπε στο τηλέφωνο όταν του ανακοίνωσα την πρόθεσή μας να πάμε για κούρεμα. Πήγαμε δύο και είκοσι και περιμέναμε και κοντά μια ώρα μέχρι να ξελασκάρουν η Σίλβια με την Αθηνά που μας κουρεύουν...

Τα σχόλια για το ύψος του Λάμπρου πολλά. Στους δυο – τρεις μήνες που είχαν να τον δουν, ο μικρός είχε “φύγει” κοντά 30 πόντους πάνω. “Ευτυχώς που τον πήρε η Αθηνά” είπε η Σίλβια κοντούλα καθώς είναι και συμπλήρωσε “δεν ξέρω πώς θα τον έφτανα να τον κουρέψω”...