Μια όψη της Στεμνίτσας, όπως φαίνεται από την καφετερία "Το Καθολικό". Παραδοσιακό ελληνικό χωριό, πραγματικά όμορφο...

Σαββατόβραδο, δεύτερη μέρα πανηγυριού, ανήμερα της γιορτής... Κοντεύει 10 και τα όργανα με την Νάντια Καραγιάννη ακόμα να ξεκινήσουν να παίζουν.

Κατεβήκαμε μια βόλτα στην πλατεία. Πολλά τραπέζια από τα μαγαζιά είναι άδεια, άλλα έχουν καρέκλες πάνω, δείγμα ότι είναι κλεισμένα κι ότι οι πελάτες θα έρθουν αργότερα. Ρεζερβέ με το δικό τους τρόπο...

Στου Δρούλια το μαγαζί είναι πιο ήσυχα. Καφενείο – παντοπωλείο έχει ο άνθρωπος. Αλλα τέτοια μέρα έχει κι αυτός γουρουνοπούλα και σερβίρει σε όσους θέλουν οπωσδήποτε να τηρήσουν το έθιμο. Εγώ το' χω ρίξει στις μπύρες και ο Γιώργος στο Ουίσκι. Το ωραίο είναι πως τα ηχεία είναι στραμμένα αλλού και δεν ακούγεται πολύ η μουσική από δω που καθόμαστε, αν και σήμερα είναι καλοί, χθες δεν υποφέρονταν οι καλλιτέχνες. Πιο πολύ ακούγεται από το σπίτι.

Πάνω στο δρόμο, στην είσοδο της πλατείας, αριστερά και δεξιά, είναι στημένα δυο σταντ που πωλούν μικροπράγματα. Παιχνίδια πλαστικά, φθηνά και ασημικά (925) επίσης φτηνά. Δυο ακόμη στάντ υπάρχουν και το ένα πουλά ψημένο καλαμπόκι, ενλώ το άλλο, λουκουμάδες με σοκολάτα.

Αυτό είναι το πανηγύρι στο χωριό... Σχεδόν μόνο αυτό και τα στρωμένα με τις παρέες τραπέζια. Γιατί σήμερα υπάρχει διάχυτη μια παράξενη μουγκαμάρα που κανείς δεν ξέρει από πού προέρχεται, ούτε και να την ερμηνεύσει.

Ευτυχώς που κατά τις 11 ξεκίνησαν τα όργανα κι έτσι όλα έδειχναν πως το νταβαντούρι θα άρχιζε πια... Εκείνο, πάντως, που παρατήρησα και οφείλω να το καταθέσω, είναι ότι τίποτα πια δεν είναι όπως παλιά που ο κοσμος λαχταρούσε το πανηγύρι σαν το μεγάλο γεγονός. Τώρα μάλλον γίνεται για να δουλέψουν τα μαγαζιά. Τίποτε άλλο επί της ουσίας.