Εικόνες όμορφες που αξίζει να στοχαζόμαστε… Μας προτρέπει η οργάνωση αλλά το καταλαβαίνουμε κι εμείς διαβάζοντας την Αγίας Γραφή… Και πως γίνεται να κάνουμε εικόνες τις σκέψεις μας, αλήθεια; Πόσο κοντά ή μέσα στον στοχασμό, είμαστε;

Μερικές φορές, θα έχει συμβεί και σε σας, καθώς περιδιαβάζεται το διαδίκτυο θα δείτε κάτι όμορφο και ενθαρρυντικό. Μια σκέψη, μια εικόνα που ξεχωρίζει. Αυτό σίγουρα κάποιος ή κάποια το έχει γράψει. Αλλά δεν τον γνωρίζεις, διότι απλά δεν το υπογράφει. Θεωρείται, όπως λέμε, αγνώστου πατρός…

Δεν το πολυσκέφτεσαι και το κοινοποιείς… Κι ύστερα περνάει ο χρόνος, γνωρίζεις νέους ανθρώπους στη ζωή σου τη διαδικτυακή, πολύ ενδιαφέροντες και κάπου σε κάποια εσωτερική συζήτηση, αποκαλύπτεται ο πραγματικός συγγραφέας ενός δημοσιεύματος που έκανες στη σελίδα σου πριν δυο χρόνια.

Σας φαίνεται απίστευτο; Κι όμως συνέβη στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Πριν δυο χρόνια έκανα αυτό ΕΔΩ το δημοσίευμα. Και τι κάνεις όταν ανακαλύπτεις τον πραγματικό συγγραφές, μια γυναίκα; Καταρχάς της ζητάς συγνώμη, επειδή δεν ήξερες. Η επόμενη κίνηση είναι να της ζητήσεις τη συνέχεια. Και ιδού, όταν εκείνη ανταποκρίνεται:

Ή καρδιά μου άρχισε να χτυπάει πολύ γρήγορα... Με ειδοποίησαν να περιμένω να υποδεχτώ ένα αγαπημένο μου πρόσωπο…. Υπολόγισα κάποια πράγματα… Ναι είμαι σίγουρη ότι θα είναι η μητέρα μου... Μόνο σε φωτογραφία την έχω δει… Την έχασα τη μέρα που γεννήθηκα.

Ήταν πολύ όμορφη... Αναρωτιέμαι αν θα με αναγνωρίσει εκείνη… Όχι σαν παιδί της, εξάλλου δεν πρόλαβε να με δει... Όμως της μοιάζω τόσο πολύ που περιμένω ότι ίσως δει τον εαυτό της σε μένα... Άαααχ....

Η αλήθεια είναι ότι είχε επικεντρωθεί η σκέψη μου τόσο πολύ σε πρόσωπα αγαπημένα μου που είχα χάσει στο παλιό σύστημα, όπως η Γιαγιά μου που με μεγάλωσε πού είχα ξεχάσει ότι θα έβλεπα και τη μητέρα μου!!! Αναστατώθηκα πολύ... Ετοίμασα ένα υπέροχο δωμάτιο στο σπίτι μου που μόλις είχε χτιστεί εδώ στον νέο κόσμο...

Επίσης μίλησα στην κόρη μου και το γιο μου για τη γιαγιά τους... Μαζέψαμε όμορφα λουλούδια από τον κήπο και είμαστε έτοιμοι να την υποδεχτούμε..

Επιτέλους θα γνώριζα τη μητέρα μου... Η γιαγιά μου, μου είπε ότι τα τελευταία λόγια που της ψιθύρισε ήταν: «μεγάλωσε την κόρη μου και μάθε της να αγαπάει τον Ιεχωβά» και πράγματι αυτό έκανε η γιαγιά μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήξερα τις «Βιβλικές Ιστορίες» και έδινα φυλλάδια στους περαστικούς...

Και να! Άρχισε να καταφθάνει κόσμος... Όλοι αυτοί που ξύπνησαν από τον ύπνο του θανάτου. Χλωμά πρόσωπα αλλά αναψοκοκκινισμένα από την προσμονή... Δίπλα μου μια αδελφή είδε ένα κοριτσάκι στο πλήθος και έτρεξε με δάκρυα στα μάτια να το αγκαλιάσει...

Έψαξα να βρω και γω ένα πρόσωπο που να μου μοιάζει.. .ΝΑ!!! Εκείνη πρέπει να είναι!!! Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν από τη συγκίνηση τα μάτια μου βούρκωσαν. Αυτή είναι η γιαγιά, με ρώτησε η κόρη μου. Σου μοιάζει!..

Και πόσο μεγάλωσες!! Και ύστερα άνοιξε την αγκαλιά της και γω χάθηκα μέσα σαν παιδάκι... Για πρώτη φορά στην αγκαλιά της μητέρας μου που δεν γνώρισα..!!! Δοξάζουμε τον Ιεχωβά κάθε μέρα!!! Γιατί εκμηδένισε τον χειρότερο εχθρό, τον θάνατο!!!