Τέτοιους ανθρώπους με ζήλο στην κήρυξη των καλών νέων θα τους έχετε δει και στην πόρτα σας… Όμως δεν γνωρίζουμε πάντα την ιστορία τους… Δείτε μια, για ενθάρρυνση…

Αληθινές ιστορίες, από αυτές που φτάνουν στο e-mail μου. Μου γράφει αδελφή: Ο γιος μου ο μεσαίος, ο Χρήστος, όταν έκανε κοινωνική πήγαινε σε ένα χωριό που είχε λίγους αδελφούς και τους έκανε τη ΣΚΟΠΙΑ. Κάποιες φορές όταν πήγαινα να τον δω, πηγαίναμε μαζί και λίγο νωρίτερα για να δούμε κάποιους αδελφούς λίγο παραπάνω καθώς ήταν απομακρυσμένοι. Χαιρόταν τις επισκέψεις.

Βέβαια πιο πολύ παίρναμε εμείς παρά δίναμε, καθώς ήταν παραδείγματα πίστης αυτά τα άτομα. Εκεί γνώρισα μια πολύ ηλικιωμένη αδελφή. Ζούσε σε ένα σπίτι από αυτά τα ασβεστωμένα, τα πολύ παλιά, με τα δοκάρια από κορμούς δέντρων στο ταβάνι, πολύ χαμηλά και μάλιστα μπαίναμε από μια μικρή κοντή πορτούλα.

Θα νόμιζε κανείς ότι μπαίναμε σε άλλη εποχή. Όπως έχω συνήθεια να κάνω πάντα, όταν γνωρίζω ηλικιωμένους αδελφούς, την ρώτησα πως γνώρισε την αλήθεια. Η εμπειρία της απίστευτη.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι σχεδόν όλοι οι πολύ ηλικιωμένοι αδελφοί. Δηλαδή πάνω από ενενήντα χρονών μου λένε παρόμοιες εμπειρίες και έχω φτάσει σε κάποια συμπεράσματα.

Λοιπόν η αδελφή σε απάντηση της ερώτησης μου, πώς γνώρισες αδελφή την αλήθεια άρχισε ως εξής:

Εγώ αδελφούλα μου (βλέπεις εγώ για την ηλικιωμένη αδελφή ήμουν μικρή και με αποκαλούσε αδελφούλα) γνώρισα μόνη μου την αλήθεια. Δεν είχα κανέναν, ούτε μελέτη να μου κάνει, ούτε συνάθροιση να παω...

Από τότε που ήμουν μικρή στο χωριό με τους γονείς και τα αδέλφια μου, ο πατέρας μας έλεγε να διαβάζουμε το άγιο βιβλίο. Αυτό ήταν μια μικρή γραφή που την είχε από το στρατό, μόνο οι ελληνικές γραφές, με σφραγίδα μάλιστα της βασιλικής οικογένειας τότε…. Μας διάβαζε καμιά φορά τα βράδια του χειμώνα, κάτω από το φως της γκαζόλαμπας λίγα λόγια από το Θεό, όπως τα έλεγε..

Όταν άρχισα να μεγαλώνω, με πάντρεψε σε ένα χωριό μακριά από το δικό μας. Τότε τα κορίτσια έφευγαν από τους γονείς, και τέλος αυτό ήταν, τους έβλεπα τους γονείς μου κάθε ποσά χρόνια. Η ζωή μου πλέον ήταν μέσα στην οικογένεια της πεθεράς και μάλιστα πιο πολύ για υπηρέτρια παρά για νύφη… Άαααλλα χρόνια αδελφούλα μου τότε, σκληρά για της νύφες...

φεύγοντας λοιπόν καθώς με αποχαιρετούσε ο πατέρας μου έδωσε αυτό το άγιο βιβλίο. Κορίτσι μου, μου είπε... Να το διαβάζεις και όταν είσαι χαρούμενη και όταν είσαι λυπημένη, να δοξάζεις τον Θεό και να διαβάζεις το βιβλίο του… Έτσι κι έκανα, όταν έβρισκα λίγο χρόνο διάβαζα το βιβλίο. Ο χρόνος περνούσε πολύ δύσκολα για μένα καθώς αργούσα να κάνω παιδί και με πλήγωνε η πεθερά μου. Τελικά μετά από κάποια χρόνια έκανα ένα παιδάκι... Όμως δυστυχώς μετά από λίγο μου πέθανε. Αυτό ήταν αρκετό για να είμαι η καταραμένη της οικογένειας, ήμουν αυτή που έφταιγε για κάθε κακό. Όταν η σοδιά δεν πήγαινε καλά, έφταιγα εγώ, όταν έβρεχε το Πάσχα έφταιγα εγώ…

Εμένα όμως το μόνο που με απασχολούσε ήταν, τι έγινε το παιδάκι μου που πέθανε. Ακολουθώντας του πατέρα τη συμβουλή, διάβαζα το βιβλίο. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι το παιδί μου θα αναστηθεί όταν ο Θεός θα το πει. Πήρα της μεγάλη απόφαση να ρωτήσω τον παπά. Πάτερ μου του λέω, "τι έγινε το μωρό μου, πού είναι, πότε θα γυρίσει πίσω, πότε θα το αναστήσει ο Θεός;" Ο παπάς έγινε έξω φρένων..

"Τι είναι αυτά που λες; Το παιδί το πήρε ο Θεός, είναι αγγελούδι και δεν το δίνει πίσω". Χαντακώθηκα... Πήγα σπίτι έψαξα πάλι και βρήκα τα λόγια του Ιησού για την ανάσταση. Την άλλη Κυριακή μετά την εκκλησία του δείχνω. "Πάτερ", του λέω, "το άγιο βιβλίο κοιτά τι λέει, εσύ μου λες άλλα".

Ούτε λίγο ούτε πολύ αδελφούλα μου, ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε. "Πέταξε το αυτό του σατανά το βιβλίο. Εγώ τι σου λέω θα ακούς" μου φώναξε. Αυτό ήταν, εγώ είχα εμπιστοσύνη στον πατέρα μου. Τον παπά τον μίσησα, δεν ξαναπήγα ποτέ στην εκκλησία. Όμως άρχισα να διαβάζω πιο πολύ τη Γραφή. Έμαθα ότι ο Θεός θέλει να συγχωρούμε και δεν με πλήγωνε πια η συμπεριφορά της πεθεράς μου, έμαθα ότι πρέπει να προσεύχομαι, έμαθα ότι όλα αυτά που διαβάζω πρέπει να τα λέω και στους άλλους. Είχα καταλάβει ότι η Βασιλεία του Θεού θα έλθει στη γη όπως ήταν στον ουρανό. Άρχισα λοιπόν να λέω αυτά που διάβαζα και στις άλλες νεαρές γυναίκες που είχαμε στο χωριό. Μετά, με κάποιες που τους άρεσαν, διαβάσαμε ότι πρέπει να "συνερχόμεθα" και αρχίσαμε να μαζευόμαστε και να διαβάζουμε από το άγιο βιβλίο. Κάποιες είχαν κι αυτές μικρές Γραφές. Δηλαδή είχαμε κάνει μια μικρή ομάδα και εξετάζαμε τις Γραφές.

Εκείνον τον καιρό περίπου, επισκέφτηκαν το χωριό κάποιοι κύριοι, ντυμένοι με τα καλά τους και μιλούσαν για το Θεό. Έτρεξα αμέσως και το πρώτο πράγμα που ρώτησα ήταν «μήπως μπορείτε να μου πείτε που είναι το μωρό μου που μου πέθανε»; Αμέσως μου άνοιξαν μια αγία Γραφή και μου έδειξαν την ελπίδα της ανάστασης. Αυτή την ελπίδα που είχα καταλάβει κι εγώ."Αυτό ήταν" είπα, "βρήκα την αλήθεια". Το ίδιο συμφωνήσαν και οι άλλες γυναίκες, οι περισσότερες.

«Ελάτε είπα τους αδελφούς» είμαστε κι άλλες που πιστεύουμε αυτά τα πράγματα και διαβάζουμε μόνες μας τη Γραφή". Ήλθαν λοιπόν οι αδελφοί στο σπίτι μου και βρήκαν ολόκληρο όμιλο, έτοιμο να προχωρήσει στην αλήθεια. Μας έδειξαν το όνομα του Θεού και μας φάνηκε απόλυτα φυσιολογικό να έχει όνομα ο Θεός, χάρηκα τόσο πολύ όταν έμαθα το όνομα Ιεχωβά.

Έτσι λοιπόν άρχισαν να έρχονται οι αδελφοί, μας άφησαν βιβλία, μας έφεραν Γραφές ολόκληρες, εμείς είχαμε μόνο της ελληνικές. Βέβαια άρχισε και ο διωγμός, ήρθε πόλεμος αλλά τελικά κάποιες από εμάς βαφτίστηκαν.

Μπορείς να φανταστείς αδελφέ, πώς ένιωσα ακούγοντας αυτή την εμπειρία. Συγκλονιστικό! Το πνεύμα του Ιεχωβά να συγκεντρώνει αυτές τις ταπεινές γυναίκες, να μαζεύεται ο σπόρος, να βγαίνουν τα φυντάνια και μετά να έρχονται οι αδελφοί και να βρίσκουν έδαφος καλλιεργημένο. Έτσι ενεργούσε τότε το πνεύμα του Θεού μας, αλλιώς την εποχή που γνώρισαν οι γονείς μου και αλλιώς σήμερα. Όμως πάντα μπροστά με τον τρόπο του ο Ιεχωβά κατευθύνει τα πράγματα. Τέτοιες εμπειρίες με παρόμοιες εξελίξεις, έχω ακούσει από αδελφούς μεγάλους. Όλοι τους είχαν μια Γραφή και διαβάζοντας, κατάλαβαν τι έπρεπε να κάνουν.

Ο άλλος αδελφός είχε αντιγράψει εδάφια από τη μικρή του Γραφή όσο έβοσκε τα πρόβατα και πήγαινε στα χωριά και άφηνε τα γραμμένα εδάφια... Αν είναι δυνατόν! θα σκεφτεί κάποιος… Κι όμως είναι...

Ακόμη και τώρα που τα ξαναθυμάμαι νιώθω το ίδιο συγκλονισμένη όταν σκάφτομαι πόσο πείθομαι για μια ακόμη φορά στη ζωή μου ότι ο Ιεχωβά έχει διαλέξει αυτό το λαό για λαό του κι εγώ είμαι στην πλεονεκτική θέση να είμαι ένα μικρό μέλος της δίκης του οργάνωσης.

Όπως μπορούσα καλυτέρα σου μετέφερα το πνεύμα της εμπειρίας αυτής, καθώς η αδελφή μας έλεγε πολλές, πάρα πολλές λεπτομέρειες…

Υ.Γ.: Θα πρέπει να παραβλέψεις αδελφέ τα ορθογραφικά μου λάθη καθώς μεγάλωσα στο εξωτερικό και τα ελληνικά μου τα έμαθα μόνη μου. Φυσικά στο κείμενο που διαβάσατε εσείς δεν είδατε τίποτα, γιατί δεν υπήρχαν…