Ήμασταν κι εμείς με τόσους άλλους στον τελευταίο αποχαιρετισμό του Περικλή Γιαννουρή…
Φτάσαμε με την ψυχή στο στόμα για να προλάβουμε. Όχι ότι είχαμε ξεκινήσει αργά. Κάθε άλλο… Αλλά ο δρόμος προς το Γ’ Νεκροταφείο είχε πάρα πολλά αυτοκίνητα και μέχρι να βρούμε να παρκάρουμε, φάγαμε πολύ χρόνο. Και το Γ’ Νεκροταφείο της Αθήνας είναι το απόλυτο χάος… Χωρισμένο σε αριθμημένους τομείς δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεις αυτό που ψάχνεις…
Εμείς ψάχναμε να βρούμε το μέρος που έχουν για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά… Ρωτώντας φτάσαμε κοντά. Κι εκεί χρειάστηκε να ρωτήσουμε τον μόνο που ήταν στον δρόμο μας, ένα ιερέα σε διατεταγμένη υπηρεσία… Και για να μην τον προκαλέσουμε, τον ρωτήσαμε πού είναι ο τομέας για τους Εβραίους. Ξέραμε ότι είναι δίπλα… Κάποια στιγμή η Σούλα είδε την τέντα… «Όχι εκεί» είπε, εκεί είναι για τους ακατονόμαστους…
«Εκεί θέλουμε να πάμε» του είπαμε και απευθυνθήκαμε, γελώντας… Είχε αρχίσει η ομιλία, όταν φτάσαμε… Πολύ ενθαρρυντική. Με την υποτυπώδη μικροφωνική ακούγαμε. Χρειαζότανε γιατί οι αδελφοί που είχαν έρθει να συλλυπηθούν τα παιδιά του, τον Γιώργο και τη Ρένα, ήταν πάρα πολλοί… Οι φωτογραφίες που δημοσιεύουμε το δείχνουν καθαρά αυτό.
Απομακρύνθηκα λίγο… Βλέπεις ήθελα να δω το εύρος των συγκεντρωμένων. Η αγάπη για τον Περικλή ήταν πολύ μεγάλη. Το διαπίστωσα και στις αναρτήσεις που έκανα στις ομάδες των αδελφών στα κοινωνικά δίκτυα που συμμετέχουν και διαβάζουν. Ξεχείλιζαν από όμορφα σχόλια… Πολύ μου αρέσει όταν μοιραζόμαστε πράγματα…
Ήταν ένα γεγονός που αφορούσε μια ομάδα ανθρώπων… Είδαμε τους πιο δικούς ανθρώπους του Περικλή. Τους συλλυπηθήκαμε… Χρειάστηκε να περιμένουμε αρκετά μέχρι να φτάσουμε κοντά τους. Είχαμε αρκετή υπομονή… Λίγο αργότερα φύγαμε… Δεν πήγαμε για καφέ στο μαγαζί «Η Γωνία» έξω από το νεκροταφείο… Δεν προλαβαίναμε να κάνουμε τις προγραμματισμένες δουλειές μας…
Περπατήσαμε σ’ αυτό το αχανές νεκροταφείο μέχρι την έξοδο… Είδαμε πολλά μνημεία που δείχνουν την ματαιοδοξία των ανθρώπων… Και σκέφτηκα, πως χρειάζεται καμιά φορά, όταν τα μυαλά μας παίρνουν αέρα και νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι, μια βόλτα σε ένα νεκροταφείο, μεγάλο σαν το Γ’, μας χρειάζεται σίγουρα…
Ύστερα περπατήσαμε αρκετά μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο μας… Είχαμε κι άλλη δουλειά. Έπρεπε να πάμε στην εκκλησία μας να δούμε όλοι μαζί οι αδελφοί το JW Broadcasting τους Ιανουαρίου 2016… Φτάσαμε στην ώρα μας και το απολαύσαμε μαζί με τους άλλους αδελφούς μας… Μια όμορφη μέρα άνοιγε μπροστά μας…