Έχει ακόμα πολύ έργο μπροστά μας, γι’ αυτό συνεχίζουμε με πάθος το έργο μας…
Έχουμε πει κι άλλη φορά πως ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ μας ενώνει… Και δεν είναι κουβέντες που χαρακτηρίζονται από τη δημοσιογραφική υπερβολή… Καθόλου. Αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Τον Θοδωρή και τη Βάση, τους είδα από κοντά την Κυριακή που μας πέρασε στη Μαλακάσα και μιλήσαμε αγαπημένα, σαν παλιοί γνώριμοι…
Συχνά παίρνω στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο εικόνες πολύ ενθαρρυντικές, όπως αυτή εδώ. Όπου άνθρωποι που ζουν σε δύσβατες περιοχές και σε συνθήκες πολύ πιο δύσκολες από τις δικές μας, καταβάλλουν τεράστιες προσπάθειες κάτω από αντίξοες συνθήκες. Κι όμως, είναι παρόντες στις συναθροίσεις…
Κι αυτό, γιατί παίρνουν πολύ στα σοβαρά αυτό το σχολείο… Τη θεοκρατική διακονία… Το θεωρούν πολύ φυσιολογικό, ότι για να μιλήσουν στον κόσμο πρέπει να είναι επαρκώς εξοπλισμένοι κι αυτό θα γίνει μόνο μέσα από την τακτική μελέτη… Με την προϋπόθεση ότι το κάνεις με σοβαρότητα και υπευθυνότητα…
Όταν υπάρχουν άνθρωποι που περνούν τέτοιες δυσκολίες στο δρόμο τους, αναρωτιέμαι αν έχουμε εμείς καμιά δικαιολογία για να απουσιάσουμε από τέτοιες όμορφες περιστάσεις… Σίγουρα έχει να κάνει με τις προτεραιότητες που βάζουμε εμείς στη ζωή μας… Έτσι δεν είναι;
Για όλους μας, είναι το ίδιο σημαντικό και σπουδαίο το έργο διαγγελέα των καλών νέων. Κι έτσι αισθάνεσαι κάθε φορά που βλέπεις τον αδελφό σου δίπλα, να χτυπάει πόρτες ή να κάνει έργο δρόμου, είτε πρόκειται για κάποιον από το Κυβερνών Σώμα, όπως εδώ στη φωτογραφία. Η απλότητα είναι παντού όμορφη…
Δεν υπάρχει απολύτως κανένας αποκλεισμός. Μιλάμε σε όλους με την ίδια τόλμη, παρρησία και αποφασιστικότατα. Ο Λόγος του ιεχωβά πρέπει να φτάσει παντού, λέει η Γραφή. Και μετά θα έρθει το τέλος. Δεν θα υπάρχει κανένας που να ισχυριστεί ότι «δεν ήξερε»…
Ατέλειωτες ώρες, συνειδητής προσφοράς με υπομονή, αγάπη και καλοσύνη Τα να διαθέτεις χρόνο να μιλάς προκειμένου να δείξεις και σε άλλους το φως, είναι ένα μεγάλο προνόμιο. Και υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τον εαυτό τους στην ολοχρόνια υπηρεσία….
Ή μπορείς να δεις μικρά παιδιά, που σίγουρα δεν έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος της προσφοράς τους, αλλά η παρουσιά τους μας ενθαρρύνει να το κάνουμε εμείς που μπορούμε και δεν έχουμε κανένα περισπασμό για να αρνηθούμε ότι πιο σημαντικό και σπουδαίο είναι να μιλάς στους ανθρώπους…
Ύστερα είναι και αυτοί οι άνθρωποι που σε γεμίζουν αισιοδοξία… Αν αυτοί μπορούν να κάνουν έργο στο σταντ και να είναι τόσο χαμογελαστοί γνωρίζοντας το μέγεθος της πολύτιμης προσφοράς, τι να πούμε εμείς που είμαστε αρτιμελείς; Τίποτα. Υποκλινόμαστε μόνο στη δύναμη και στο κουράγιο τους και λέμε: Μπορούμε κι εμείς να τα καταφέρουμε!