Και σήμερα τα παιδιά μας είχαν κλειστό το σχολείο υλοποιώντας απόφαση τους για ολόκληρη την εβδομάδα. Από σήμερα είχαν στο πλευρό τους και τους μαθητές του 54 Λυκείου για άλλα, δικά τους αιτήματα και πάντως όχι για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο όπως τα δικά μας.

Εκατόν είκοσι παιδιά από τα 350 περίπου του σχολείο ξαναμπήκαν στην αίθουσα εκδηλώσεων και ψήφισαν παρουσία μας για να συνεχίσουν την κατάληψη… Λίγο νωρίτερα ξαναμπήκαμε στην αίθουσα των καθηγητών, γονείς και μαθητές, όχι μόνο από το Σύλλογο και προσπαθήσαμε να… καταλάβουμε το γιατί της συνέχειας…

Αδύνατον... Εκείνα πιστεύουν πως κάνουν το καθήκον τους, εμείς βιώνουμε τον απόλυτο παραλογισμό. Προσπαθήσαμε, δυο ώρες τουλάχιστον να κατανοήσουμε… Είναι σα να μιλάς σε ανθρώπους που έχουν βουλωμένα αυτιά…

Τα ίδια επιχειρήματα… Κι απ’ τη μια και απ’ την άλλη πλευρά… Βρεθήκαμε, ξαφνικά απέναντι, όταν είχαμε κάθε καλή διάθεση –και το δείξαμε- να βρεθούμε στο πλευρό τους…

Στο μεταξύ το σχολείο παραμένει κλειστό. Και θα είναι έτσι ώς το τέλος της εβδομάδας. Στη μνήμη του Αλέξη, λένε… Με «δεμένα» τα χέρια παρακολουθούμε την κατάσταση. Κρίμα! Αλλιώς ονειρευόμαστε το σχολείο.

Ανοιχτό, δημιουργικό, με χαμογελαστά πρόσωπα από μαθητές και δασκάλους, μια πραγματική κυψέλη μάθησης. Αντ’ αυτού ζούμε ένα παράλογο εφιάλτη. Και το χειρότερο είναι ότι δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει η επόμενη μέρα. Αν θα τα καταφέρουμε να… μαζέψουμε κάποιον υπερευαίσθητο γονιό ή αν θα γίνει το κακό.

Σε λεπτή κόκκινη γραμμή ισορροπούμε καθημερινά. Μέχρι το πρόβλημα να… περάσει και μέσα στο Σύλλογο Γονέων, μέχρι να ακούσουμε τα χειρότερα για το ρόλο μας.

Δύσκολες μέρες… Θέλω να ανοίξω κι άλλο το μυαλό μου, τέντα, σαν τα παράθυρα στο κλειστό διαμέρισμα, να μπει φρέσκος αέρας μήπως και κατανοήσω τον παραλογισμό που βιώνω, όχι μόνο εγώ, αλλά τόσοι άνθρωποι αυτόν τον καιρό…