Μια ξεχωριστή εμπειρία έργου στο περιβαλλοντικό πάρκο Τρίτση με τον φίλο μου, Μιχάλη…
Συνέβη χθες, μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα στο περιβαλλοντικό πάρκο Αντώνη Τρίτση που βρίσκεται στα όρια των δήμων Αγίων Αναργύρων, Ιλίου και Αχαρνών ή αλλιώς Μενιδίου… Όποιος έχει πάει και γνωρίζει το μέρος, θα συμφωνήσει μαζί μου, φαντάζομαι, πως είναι ένα υπέροχο μέρος για βόλτα και παρέα…
Οι άνθρωποι της μεγαλούπολης ψάχνουν συχνά αφορμές για μικρές αποδράσεις… Κι αν οι περιστάσεις τους το επιτρέπουν ακόμα και τις καθημερινές έρχονται εδώ, να ξεκουραστούν. Αυτό το μέρος έχει διαλέξει ο Μιχάλης Χατζηαργυρός, χρόνια τώρα και έρχεται δίνοντας μαρτυρία για τα πιστεύω του.
Αν και ο ίδιος έχει τους περιορισμούς του, δεν το βάζει κάτω… Παίρνει τη Γραφή του κι έρχεται εδώ για να μιλήσει στους ανθρώπους από αγάπη γι’ αυτούς, σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού… Κάθε άνθρωπος που έχει διάθεση και ανοιχτή καρδιά να ακούσει, ο Μιχάλης είναι χαρούμενος να του μιλήσει… Να του δείξει την αλήθεια μέσα από το Λόγο Του.
Και πολλές φορές, υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται να μάθουν, που σρέφουν το αυτί τους στην αλήθεια… Η συζήτηση μπορεί να κρατήσει ώρα… Κοντά τρία τέταρτα κράτησε ετούτη η συζήτηση με τον Βασίληώ… Είχα ενημερωθεί από τον Μιχάλη και πήγα να του κάνω παρέα, αλλά μπήκα γρήγορα στην κουβέντα τους. Είχε μεγάλο ενδιαφέρον…
Όπως και με τον Κώστα εδώ, που μιλά αφού πρώτα του έχει δώσει τη ΣΚΟΠΙΑ. Το ωραίο είναι ότι ο ίδιος τον φώναξε κοντά του… Τον γνωρίζουν πια, τόσα χρόνια που πάει στο πάρκο Τρίτση… Και από τους δύο ενδιαφερόμενους ζήτησα την άδεια για τη φωτογράφιση… Και μου την έδωσαν ευχαρίστως… Είναι άλλωστε τόσο ωραίος ο χώρος που κανείς δεν έχει αντίρρηση…
Έντεκα και μισή το πρωί, λίγο πριν το μεσημέρι χθες, Παρασκευή 21.11.2014… Και ο ήλιος είναι ιδιαίτερα φωτεινός, ζεστός. Τόσο που οι νέοι γονείς αυτού του παιδιού να πάρουν το μωρό τους και να το βγάλουν βόλτα… Απολαμβάνω τη στιγμή… Είναι πράγματι μοναδική για μένα. Άξιζε τον κόπο για ένα μικρό διάλειμμα από το γραφείο μου…
Μεσημεράκι πια, γύρω στις 2 πήγαμε στο καφέ του πάρκου που βρίσκεται δίπλα ακριβώς από τη λίμνη με τις πάπιες και πήραμε από μια ζεστή σοκολάτα. Μπορεί να είχε ήλιο, αλλά μόλις καθόσουν στη σκιά, ένιωθες την παγωνιά. Αδελφέ Μιχάλη, σ’ ευχαριστώ από καρδιάς για το μάθημα που μου έδωσες… Νιώθω αληθινά τι πάει να πει φίλος και μοίρασμα, μαζί σου… Δείτε κι ΕΔΩ μια πολύ όμορφη ανθρώπινη ιστορία.