Πρωί γύρω στις 9 στην εξώπορτα του 54 Λυκείου Αθηνών στα Σεπόλια. Τα παιδιά προσέρχονται για τον αγιασμό στο ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς που θα γίνει μισή ώρα μετά... Αυτή την ώρα την τιμητική του έχει το Γυμνάσιο...

Τα παιδιά του Λυκείου έχουν παραταχθεί για τον αγιασμό. Ήδη έχει πιάσει δουλειά ο παπάς... Δεν ακούγεται τίποτα χωρίς μικρόφωνα. Τι διακριτικότα κι αυτή...

Άλλο ένα κοντινό πλάνο με το κινητό μου τηλέφωνο. Εμφανίζεται ο υποδιευθυντής κ. Νυχτερής. Ο κ. Κρικώνης από τον Ιούλη που πέρασε, συνταξιοδοτήθηκε... Παράξενο φαίνεται το σχολείο χωρίς αυτόν...

Κατεβαίνουν τα πρώτα παιδιά του Γυμνασίου με τα βιβλία τους... Για δες που μας κάνει εντύπωση που η Πολιτεία ανταποκρίνεται στο αυτονόητο καθήκον της να δώσει στα παιδιά βιβλία από την πρώτη μέρα... Πώς να ξεχάσεις τον περσινό “θρίαμβο” της κ. Διαμαντοπούλου με τα DVD;

Φορτωμένα με τα βιβλία φεύγουν για το σπίτι τους. Όσοι είχαν προνοήσει έφεραν μαζί τους τσάντες. Οι άλλοι βολεύονται όπως – όπως... Με τα χέρια... Και φαίνονται πολλά και βαριά για τα αδύναμα χεράκια τους...

Επιστροφή στο σπίτι... Τα δύσκολα αρχίζουν από αύριο, που οι καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης έχουν στάσεις εργασίας και οι δάσκαλοι 24ωρη απεργία... Υπομονή... Χρονιά είναι, θα περάσει... Κι εμείς εδώ θα είμαστε για να βοηθήσουμε όπου μπορούμε...

Πρώτο κουδούνι, αγιασμός, πρώτη μέρα στο σχολείο σήμερα... Κι εμείς ως γονείς παρόντες στο ξεκίνημα. Τι κι αν ο Λάμπρος πάει φέτος στη Β' Λυκείου; Υπάρχει μια λανθασμένη αντίληψη πως οφείλουμε να είμαστε κοντά στα παιδιά μας, ως το Γυμνάσιο και πολύ είναι...

Θεωρώ πως μέχρι να είναι σε θέση, ν' ανοίξουν τις φτερούγες τους και να πετάξουν, πρέπει να είμαστε δίπλα τους. Έστω διακριτικά...

Ήρθα και σήμερα στο σχολείο... Χωρίς το άγχος και την αγωνία που έχουν οι γονείς για τη νέα σχολική χρονιά, αν κι εδώ που τα λέμε η φετινή χρονιά τα έχει τα προβλήματα της που ελπίζω ότι δεν πρόκειται να εξελιχτούν σε ανυπέρβλητα...

Κάθομαι δίπλα στην είσοδο στην αυλή, κοντά στις κερκίδες και παρακολουθώ την κίνηση. Ένα μελίσσι είναι... Έχει προηγηθεί ο αγιασμός του Γυμνασίου και θα ακολουθήσει του Λυκείου. Αυτό πάλι, χρόνια δεν το καταλαβαίνω... Τι νόημα έχει ο αγιασμός; Πόσο “δεμένη” είναι η εκπαίδευση με τη θεοκρατία; Κι αυτό το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου που διαβάζει κάθε χρόνο ο παπάς... Ίδιο, αντίγραφο μου μοιάζει και χωρίς νόημα. Ουδείς προσέχει τι λέει ο παπάς κι αυτός από υποχρέωση διαβάζει... Όπως γίνονται τα περισσότερα πράγματα γύρω μας κι ο κόσμος έχει χάσει την αυθεντικότητά του κι ένα μεγάλο μέρος από την ευτυχία του...

Τα παιδιά χαιρετιούνται, ανταλλάσσουν εμπειρίες... Τα έχουν πει βέβαια και στο τηλέφωνο οι πιο κοντινοί φίλοι, αλλά η αυλή του σχολείου είναι το καλύτερο που μπορεί να τους συμβεί...

Παρατηρώ τους γονείς... Οι περισσότεροι είναι από το Γυμνάσιο. Ελάχιστοι είναι από το Λύκειο. Προσπαθώ να διακρίνω κάποιον γνωστό. Δεν βλέπω...

Κι όμως πάντα θα υπάρχουν κάποιοι γνωστοί, από τα παλιά, που έχουμε μοιραστεί πράγματα και είναι μια καλή ευκαιρία να κουβεντιάσουμε, να θυμηθούμε.... Να βρούμε τρόπους για νέα συνεργασία στους καιρούς που έρχονται...

Ο αγιασμός έγινε χωρίς μικρόφωνα. Τα παιδιά ήταν ήσυχα. Ύστερα κάτι καλό θα άκουσαν και χειροκροτούν... Από τη θέση που είμαι δεν μπορώ να ακούσω...

Μετά ανεβαίνουν στις τάξεις να τους μιλήσουν οι καθηγητές, να πάρουν βιβλία και να φύγουν. Στην είσοδο τα τοπικά φροντιστήρια δίνουν τετράδια διαφημιστικά και φυλλάδια. Γνωστοί Κνίτες μοιράζουν τον “Οδηγητή”. Οι γνωστοί του σχολείου... Όλα τα βρήκαμε όπως τα αφήσαμε...

• Και η άποψη του Πιτσιρίκου ΕΔΩ για το άνοιγμα των σχολείων.