Μπορεί να είναι κι έτσι οι δικές μου ελιές στην Μπάρκα. Ο Αγησίλαος, με το έμπειρο μάτι του, λέει ότι αξίζει να τις μαζέψει κανείς. Βέβαια αυτές οι ελιές που εμφανίζονται στη σημερινή ανάρτηση, δεν είναι δικές μου. Αλλά είναι φετινές και αληθινές. Τις έχει τραβήξει, δικό μας ανθρωπος.


Χρόνια τώρα τις είχα παραμελήσει... Δεν τις καλλιεργούσα. Και ότι αφήνεις, είναι νόμος να σε αφήνει. Φέτος όμως σ' αυτή την περιοχή, εκείνες έκαναν την έκπληξη. Το ζήτημα είναι πώς τις μαζεύεις για να πάρεις το λάδι της χρονιάς; Δεν είναι και το πιο εύκολο, μέσα στην καραντίνα.


Ίσως, αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, να άξιζε να κατεβαίναμε στο χωρίς και να ασχοληθούμε μ' αυτό. Οπωσδήποτε βέβαια θα χρειαζόμαστε κι ένα ζευγάρι εξειδικευμένων εργατών με τις μηχανές, τα μπαγκάλια τους, τα τσουβάλια τους. Προβληματιζόμαστε να βρούμε λύση.


Με το απαγορευτικό να ισχύει στις μετακινήσεις, τίποτα δεν είναι εύκολο. Αλλά έχουμε αναθέσει σε έναν καλό μας φίλο να διερευνήσει το θέμα. Ελπίζω να το κάνει αυτή την εβδομάδα, επειδή από ότι μας είπαν, φέτος το λιομάζωμα έχει ήδη αρχίσει και οι συγκεκριμένες δείχνουν ώριμες, σε ότι αφορά τον καρπό τους.


Το να ξέρεις ότι έχεις το δικό σου καθαρό λάδι για την κουζίνα και τα φαγητά σου, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Και μέχρι τώρα τα καταφέρναμε, παρά τα δύσκολα χρόνια που μεσολάβησαν. Είμαστε στον τελευταίο 17κιλο τενεκέ. Και μετά; Αδύνατον να φανταστώ τον εαυτό μου να πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ για λάδι.


Λέω λοιπόν πως αν τα καταφέρουμε και τη βγάλουμε, θα προσπαθήσω να βρω τρόπο ώστε να τις καλλιεργήσω φέτος, να τις κλαδέψω, να τις λυπάνω, έτσι που να έχω βάσιμους λόγους να προσδοκώ ότι θα ξαναπάρω λάδι από τις ελιές μου στο χωριό. Και βέβαια όλα αυτά, δεν πρόκειται να τα κάνω μόνος μου, επειδή απλά δεν μπορώ.