Πέρσι, στις 9 Ιουνίου, είχαμε κάνει μια παρόμοια με τη σημερινή δημοσίευση στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Δείτε τη, παρακαλώ, ΕΔΩ... Μόνο που τότε. ήταν μαζί με τον Αγησίλαο και τη Στασούλα και ο ξάδελφός μου, ο Γιώργος Θεοδωράκης. Φέτος ο Αγησίλαος, τράβηξε, σχεδόν όλο το βάρος του αλωνίσματος.


Είναι ωραίο και μ' αρέσει να ασχολούμαι, όταν έχω θέμα, με τέτοια ζητήματα. Το αλώνισμα είναι η πιο όμορφη καρποφόρα φάση του αγρότη. Είναι η στιγμή να πάρει τον καρπό του, τους κόπους του δηλαδή, ύστερα από μια χρονιά που πάντα κυριαρχείται από την αβεβαιότητα, του τι ξημερώνει αύριο.


Έτσι λοιπόν αποφάσισα να κάνω κι εφέτος μια ανάρτηση για τα αλώνισμα των κουκιών... Βέβαια πολλοί που διαβάζετε αυτές τις γραμμές μπορεί και να μην ξέρετε καν τι είναι τα κουκιά. Ίσως και να μην τα έχετε βάλει ποτέ στο διαιτολόγιο σας. Λάθος. Διότι δεν υπάρχει καλύτερο από τα όσπρια.


Παρατηρώ τη φωτογραφία. Σκέφτομαι πόσο δύσκολα ήταν κάποτε τα πράγματα, με τα ζώα στο αλώνι. Ως μικρό παιδί είχα ζήσει τέτοιες καταστάσεις με το στάρι και το κριθάρι, αλλά μετά ήρθαν οι αλωνιστικές μηχανές στο χωριό και το αλώνισμα ήταν πια εύκολο και απλό.


Τώρα χρησιμοποιούν τις ρόδες του τρακτέρ, για το αλώνισμα. Ο καρπός του κουκιού είναι τόσο σκληρός που δεν παθαίνει τίποτα από το βάρος του μηχανήματος. Όμως το εξωτερικό του φύλλο σπάει και μετά, με το λίχνισμα και τη βοήθεια του αέρα, μπορείς να πάρεις, στο τέλος, τον καρπό που σου αναλογεί.


Αν δεν ξέρετε πώς είναι τα κουκιά ως φυτά ελάτε να σας δείξω ΕΔΩ ένα δημοσίευμα που έκανα στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ όταν αυτά ήταν χλωρά. Ήταν φέτος στις 25 Απριλίου. Μ' αυτά τα κουκιά θα περάσουν όλο το καλοκαίρι και το χειμώνα μέχρι να σπείρουν και να θερίσουν τα καινούρια... Έτσι είναι ο κύκλος της ζωής.