Κάτι από πέρσι, θα θέλαμε να το επαναλάβουμε, αλλά είναι δύσκολο. Μια βόλτα στην εξοχή!
Το Facebook, έχει μια εφαρμογή η οποία υπενθυμίζει κάθε μέρα, ότι έχεις καταγράψει στο παρελθόν, έχεις ζήσει και αποτελούν πια μνήμες ή αλλιώς αναμνήσεις... Μια τέτοια ανάρτηση, με φωτογραφίες που είχα πάρει σε μια βόλτα μου, έξω από το χωριό, ένα χρόνο ακριβώς πριν, είδα και ξαναθυμήθηκα...
Οι φωτογραφίες αυτές δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Ίσως επειδή η επικαιρότητα είναι καταιγιστική, ίσως επειδή με την επιστροφή μας στην Αθήνα, υπήρξαν άλλες προτεραιότητες, πέρα από το Facebook, αυτές δεν είδαν ποτέ το φως τη δημοσιότητας. Και γιατί θα είχαν αξία, τώρα;
Επειδή το μυαλό μας και η καρδιά μας, θα ήθελε πολύ να βρίσκονταν μια βόλτα στο χωριό μια τέτοια εποχή... Ρεαλιστικά όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει εφικτό. Ας δούμε λοιπόν πώς, περίπου, είναι το χωριό μια τέτοια εποχή. Ή στην πραγματικότητα πώς ήταν, ακριβώς, πέρσι τέτοιες μέρες.
Τα φύλλα από τα αμπέλια ξεραίνονται. Σε λίγο θα πέσουν όλα και θα χρειαστεί να τα κλαδέψουν οι αγρότες... Για να ξαναβγάλουν τα νέα φύλλα που θα ανθοφορήσουν και θα βγάλουν καρπό... Ένας κύκλος που συνεχίζεται από την αρχή του κόσμου... Εδώ είναι τα χωράφια, πηγαίνοντας για του Μπουρμά...
Κι εδώ είναι ο δρόμος του Λυγαρά... Φθινόπωρο πια... Τα φύλλα έχουν πέσει ή συνεχίζουν να πέφτουν... Θυμάμαι, είχα κάνει μια μεγάλη βόλτα τότε... Να μια δημοσίευση που είχα κάνει ΕΔΩ. Και τώρα όφειλα να αξιοποιήσω κι αυτές τι φωτογραφίες. Ήθελα μια νότα από το χωριό...
Η νοσταλγία, είναι δύσκολο πράγμα... Μερικές φορές, λειτουργεί σαν βάρος. Είναι που κάναμε και σχέδια με τους φίλους μας, αλλά τώρα διαπιστώνουμε πως δεν είμαστε σε θέση να τα υλοποιήσουμε. Ας είναι. Ας θυμηθούμε ΕΔΩ μια επίσκεψη σε ένα αγγειοπλαστείο που κάναμε στο χωριό...