Ταξιδεύοντας με τα μάτια της ψυχής, νότια του Ηρακλείου της Κρήτης με φόντο το Λιβυκό...
Είναι στιγμές που χρειαζόμαστε να φύγουμε για λίγο... Και τι κάνουμε τότε που το έχουμε ανάγκη; Κλείνουμε τα μάτια και αφήνουμε τις αισθήσεις μας, να μας οδηγήσουν... Καμιά φορά βοηθούν και οι φίλοι με τις όμορφες φωτογραφίες τους. Όπως εδώ με αυτή την υπέροχη φωτογραφία από την περιοχή της Βιάννου.
Είναι ο Αγησίλαος με τον φίλο τους Μενέλαο στα μελίσσια τους. Δεν ξέρω με τι αφορμή βρέθηκαν εκεί, κάπου στον Πεύκο. Πήγαν να τα δουν, να τα ταΐσουν, να πάρουν το μέλι; Ότι κι αν είναι, εμείς απολαμβάνουμε την ομορφιά του τοπίου ανάμεσα στα πεύκα και τις ιδιαιτερότητες της περιοχής...
Από αυτό το πράσινο και τους ανθούς τους, θα πάρουν τη γύρη τα μελίσσια τους... Μικρή είναι η παραγωγή τους, μα άριστης ποιότητας, το μέλι τους. Ξέρουν τι τρώνε οι μέλισσες και το προϊόν είναι καθαρό και περιζήτητο, από τη σταθερή και μόνιμη πελατεία τους... Θαυματουργό μέλι!
Θυμάμαι ένα καλοκαίρι που βρισκόμουν μαζί τους, πήγα μια φορά κοντά τους. Και παρακολουθούσα όλη τη διαδικασία, που μοιάζει με επιστήμη, καθώς οι μέλισσες είναι από τους πιο οργανωμένους πολιτισμούς... Τόσο που θα τους ζήλευαν ακόμα και οι... άνθρωποι.
Τα μέρη που έχουν διαλέξει για τα μελίσσια τους είναι υπέροχα, μοναδικά. Και εμένα, τουλάχιστον, με ταξιδεύουν. Μακάρι να γίνονταν το ίδιο και με εσάς, τους αναγνώστες μου. Ακολουθείστε τα μονοπάτια που σας δείχνω. Σίγουρα θα σας οδηγήσουν σε φωτεινά και όμορφα μέρη.
Εδώ μπορείς να τα δεις όλα... Ουρανό και θάλασσα, πράσινο και πέτρα κι ένα μεγάλο βουνό αγκαλιά για τα μελίσσια που έχουν στη διάθεση τους να τρυγήσουν τα καλύτερα. Να γιατί, το μέλι τους είναι βάλσαμο για το σώμα και την ψυχή... Ευχαριστώ από καρδιάς για τις φωτογραφίες που με ταξίδεψαν.