Είναι μικρά, χαριτωμένα και στην ουσία δεν τρώγονται... Ο μεζές τους, είναι πολύ μικρός. Στην Κρήτη τα λέμε χοχλιδάκια και το χειμώνα με τις βροχές "πιάνουν" τον κόσμο... Τώρα, τι ήταν αυτό που τα έφερε τόσο πολλά και μαζεμένα στην αυλή μας; Ειλικρινά δεν ξέρω...


Θεώρησα όμως πως αξίζει λίγο να σταθώ και να σχολιάσω αυτό το φαινόμενο... Έφερα μπροστά τις φωτογραφίες και ανέδειξα τη λεπτομέρεια που έχει να κάνει μ' αυτά τα μικρά χοχλιδάκια... Φαντάζομαι κάνει και σε σας εντύπωση. Δεν είμαι μόνο εγώ, ο παράξενος...


Πώς βρίσκονται έτσι μαζεμένα; Πώς οργανώνονται όταν έχουν ξεραθεί (έτσι μοιάζουν) και δίνουν την αίσθηση ότι δεν έχουν πια ζωή; Πάντα θα με προβληματίζουν τέτοια ερωτήματα... Τα οποία θέτω κι από εδώ. Κι αν είναι σε θέση κάποιος αναγνώστης να μου απαντήσει, θα το χαρώ.


Θα συνεχίζω να τα παρακολουθώ και να τα προσέχω... Δεν έχει μπει χέρι ανθρώπου και αυτά τα όντα δεν φημίζονται για την ευφυΐα τους. ΚΙ ωστόσο είναι πάρα πολλά και άρτια οργανωμένα. Τα κοιτάζω, τα ξανακοιτάζω και καμαρώνω για όσα έχει φτιάξει ο Δημιουργός. Ακόμα κι αυτά τα μικρά και ασήμαντα.