Ένα από τα πράγματα που θέλαμε να κάνουμε, αυτή τη φορά στο σπίτι μας στο Θραψανό, ήταν να του δώσουμε μια ζεστασιά... Να βάλουμε μερικά κάδρα στους τοίχους που θα το ομόρφαιναν και θα έκαναν πιο όμορφη τη διαμονή μας εδώ. Το κάναμε λοιπόν, χθες..


Και επειδή οι τεχνικές μου γνώσεις, ακόμη και γι' αυτά τα απλά πράγματα, είναι περιορισμένες, (παρακαλώ δεν θέλω γέλια, ιδιαίτερα από τους φίλους μου...) ο Νίκος μας βοήθησε πολύ σ' αυτή την προσπάθεια... Ας είναι καλά. Η βοήθεια του, αποδείχτηκε ανεκτίμητη.


Παρακολουθούσα από κοντά τις εργασίες του. Λέω κάποια στιγμή, πού ξέρεις, θα τα καταφέρω κι εγώ να βάλω ένα καρφί στον τοίχο, στη σωστή του θέση προκειμένου να κρεμαστεί ο πίνακας. Πραγματικά, δεν έχω λόγους να απογοητεύομαι. Ξέρω, ότι κάποτε θα τα καταφέρω.


Ωστόσο, το να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που γνωρίζουν, είναι ένδειξη σοφίας. Κάθε βήμα είχε την αξία του, Κι εγώ κατέγραφα κάθε κίνηση του Νίκου που μου έκανε εντύπωση. Με ενδιέφερε να δω τον τρόπο που δούλευε τα πράγματα, ο Νίκος. Και τις προτεραιότητες που έβαζε.


Δεν έχουν σημασία αυτά καθεαυτά τα έργα... Απλά πράγματα είναι, που ωστόσο δίνουν μια ζεστασιά στο χώρο. Αυτός ήταν ο σκοπός μας και καθώς βλέπω συνολικά το αποτέλεσμα, νομίζω ότι τον πετύχαμε. Φυσικά η Σούλα είχε το γενικό πρόσταγμα. Και το γούστο, στο να κάνει πράγματα.


Το έργο της Αστρίντ με τις παπαρούνες, βρήκε το χώρο του και του έδωσε χρώμα... Μας το είχε κάνει δώρο, πριν δυο χρόνια, όταν είμαστε φιλοξενούμενοι τους στο σπίτι τους στο Αβινιόν της Γαλλίας. Δεν είναι επαγγελματίας, αλλά έχει πολύ αγάπη το έργο της.


Από την άλλη, απλές συνθέσεις, έτσι όπως τις οραματίστηκε η Σούλα έδωσαν μια άλλη όψη στοπ σπίτι μας. Το να αγαπάς τον τόπο που μένεις και να τον φροντίζεις είναι κάτι όμορφο το δίχως άλλο. Το να μοιράζεσαι με τον άνθρωπο σου τέτοιες ανησυχίες είναι ακόμα πιο όμορφο.