Στο σφιχτό από άποψη χρόνου πρόγραμμα μας είχαμε την ευκαιρία χθες Παρασκευή να κατεβούμε στην πόλη του Ηρακλείου… Η μέρα ήταν πολύ όμορφη, το μικρό καλοκαιράκι συνεχίζει να «κρατά» ακόμα στον τόπο μου. Η Κρήτη είναι πάντα ξεχωριστή, όπως την ήξερα. Κι αυτό είναι από τα πολλά της που μου αρέσουν.


Η Σούλα πήγε να κάνει τη δουλειά της, κάπου κοντά στην πλατεία Ελευθερίας κι εγώ την περίμενα στο πάρκο Γεωργιάδη, ακριβώς δίπλα της. Το καφενεδάκι, αναψυκτήριο το λένε, σφύζει από ζωή αν και καθημερινή μέρα. Διαλέγω ένα από τα κλασικά τραπεζάκια καφενείου και απολαμβάνω τον καφέ μου, ένα διπλό εσπρέσο.


Πρώτα έκανα μια μικρή βόλτα στο πάρκο. Είναι υπέροχο το μέρος. Και ούτε που έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο κέντρο της πόλης. Μόνο ο ήχος από τα αεροπλάνα που προσγειώνονται ή απογειώνονται  στο αεροδρόμιο της πόλης «Ν. Καζαντζάκης» σπάνε την ησυχία του τοπίου. Αλλά κι αυτά ελαττώθηκαν. Λόγο εποχής οι πτήσεις τσάρτερς δεν είναι πια τόσες πολλές.


Οι περισσότεροι στο καφέ είναι νέοι… Είναι κι αυτό ένα από τα «καλά» της ανεργίας που μαστίζει την εποχή τη μνημονιακή που ζούμε… Ευτυχώς είναι χαμογελαστοί. Δεν δείχνουν να τους έχει επηρεάσει η κατάθλιψη που χτυπά αδιάκριτα, ακόμα και τις νεανικές ηλικίες. Και η μέρα, όπως είπα, είναι πολύ όμορφη… Αντέχεται με ένα τι-σερτ κοντομάνικο μπλουζάκι.


Να, κι εδώ μ’ αρέσει να γράφω περιμένοντας… Νομίζω ότι αξιοποιώ έτσι καλύτερα το χρόνο. Άσε που μ’ αρέσει αυτή η συνήθεια από τον καιρό της μοναξιάς μου… Πριν καθίσω στο τραπεζάκι μου έκανα μια βόλτα στο πάρκο Γεωργιάδη. Αρκετοί παραγωγοί  έχουν στήσει τους πάγκους τους και πουλάνε τα προϊόντα τους. Τα διαφημίζουν ως καθαρά, βιολογικά. Μακάρι να είναι έτσι.


Εδώ μπορείς να βρεις πολλά πράγματα χρειαζούμενα κηπευτικά για το σπίτι αν και στο χωριό οι κήποι έχουν ακόμα πολλά πράγματα από το καλοκαίρι... Το είδαμε στα φαγητά που φτιάχνει τα μεσημέρια η αδελφή μου Στασούλα. Ούτε που διανοείται ότι θα μπορούσε να αγοράσει για το σπίτι κηπευτικά από το παζάρι.


Ωραίο δεν ακούγεται; Ένα τέτοιο πράγμα θέλω να κάνω κι εγώ, όταν με το καλό καταφέρω να έρθουμε και να μείνουμε μόνιμα στο χωριό. Αυτή η αυτονομία στον κήπο με πράγματα που γνωρίζεις πως τα έχεις καλλιεργήσει, καθαρά, χωρίς υπερβολικά λιπάσματα και φάρματα, είναι ότι καλύτερο. Πάντα μου άρεσε κάτι τέτοιο και το έχω στο μυαλό μου. Άσε που με κάτι πρέπει να ασχολείσαι για να περνάει παραγωγικά ο καιρός.


Το μεσημέρι συναντηθήκαμε με μια φίλη, τη Νατάσα. Ήθελε να φάμε μαζί, παρέα. Έτσι προσαρμόσαμε το πρόγραμμά μας. Αφήσαμε πίσω μας το όμορφο πράσινο του πάρκου Γεωργιάδη και κατευθυνθήκαμε στο λιμάνι, στο ύψος του Κούλε, σε μια υπέροχη ταβέρνα με την επωνυμία "Λίγο κρασί… Λίγο θάλασσα"… Τα φαγητά του υπέροχα, γευστικά και η κουβέντα μας καλή, τι άλλο θέλαμε;