Οι βουκαμβίλιες στο σπίτι θέριεψαν!. Μάλλον χρειάζονται υποστήριξη… Είναι πανέμορφες
Πήγα μια βόλτα από το πατρικό μου… Ήταν η πρώτη μου μέριμνα μόλις έφτασα στο Θραψανό… Η πρώτη εντύπωση είναι πολύ όμορφη, με τις βουκαμβίλιες να έχουν πάρει τα πάνω τους, να έχουν θεριέψει… Η περιποίηση το καλοκαίρι που μας πέρασε, έδωσε καρπούς.
Τώρα χρειάζονται υποστήριξη… Κι αυτό θα το κάνω στην πρώτη ευκαιρία… Νομίζω ότι πρέπει να τις «οδηγήσω» κάπου, στο χώρο τους. Να τις δέσω… Η ανάπτυξη τους είναι απίστευτη. Ούτε εγώ που τον Ιούλη τις πότιζα κάθε μέρα πιστεύω σ’ αυτό που βλέπω μπροστά μου. Υπέροχες!
Έτσι ακριβώς τις φανταζόμουν κι ακόμα πιο όμορφες όταν πριν δυο χρόνια της φύτεψα. Να πιάσουν όλη την μπροστινή όψη του σπιτιού… Και τα κόκκινα άνθη τους να γεμίσουν τον τόπο… Σιγά – σιγά θα απλώσουν κι άλλο. Είμαι βέβαιος γι’ αυτό…
Θέλω το σπίτι που θα κλείσω τα μάτια μου να έχει αυτή τη γλύκα και την ομορφιά. Να είναι σε θέση να παντρεύει τις όμορφες αναμνήσεις από το παρελθόν με όλα όσα έχω σκοπό να ζήσω… Κι αυτό το πάντρεμα θα ήθελα να είναι αρμονικό και ωραίο. Ναι, το θέλει πολύ η ψυχή μου…
Τέτοια μικρά, χειροπιαστά πράγματα, ονειρεύομαι και κάνω ότι περνά από το χέρι μου ώστε το σπίτι αυτό να έχει όλη τη ζεστασιά, όλη τη δύναμη και την αγάπη που αξίζει στις δικές μου προσπάθειες να γίνει μια αξιοπρεπής κατοικία… Κι όλα αυτά σε ένα ήρεμο και ήσυχο περιβάλλον, όπως είναι αυτό του χωριού μου.
Η φωτογραφία αυτή έχει τραβηχτεί μέσα από την εσωτερική αυλή του πατρικού μου, με τη βουκαμβιλια σε πρώτο πλάνο. Αυτά τα κλαδιά πρέπει να οδηγηθούν σε μια άλλη κατεύθυνση, πριν γεμίσει ο τόπος από τα άνθη της. Γιατί είναι βέβαιο ότι θα γεμίσει… Έτσι άλλωστε τις φανταζόμουν όταν τις φύτεψα…
Δες τη, έχει μπει ακόμα και μέσα στην εσωτερική αυλή. Αυτή που το καλοκαίρι ήταν καχεκτική… Θα την οδηγήσω εγώ στο σωστό δρόμο… Εκείνη πήγε όπου έβρισκε ανοικτό δρόμο, από τον αέρα, τα άλλα φυσικά στοιχεία ή το βάρος της. Καιρός να μπει σε ένα καλύτερο μονοπάτι…
Δε χορταίνω να τις βλέπω να μεγαλώνουν έτσι όμορφα… Έχουν πιάσει όλο το ύψος του εξωτερικού τοίχου και αρχίζουν να απλώνουν σιγά – σιγά. Για μένα είναι το ίδιο όμορφες σαν το σπίτι. Αποτελούν μέρος του. Τις ήθελα έτσι, τις ονειρευόμουν. Και να, που γίνεται…